Kuşatma altındaki varoluş satırları

Dudaklarımın arasında gizlediğim,
Ve her defasında yasını tuttuğum sevdanın,
En sığ yerlerinde seni kaç kere katlettim.
Öldüremedim işte,
Avucumdan taştı Adana.

Nefesinle büyüttüğüm iki duam,
Sıla, Naz...
Ay bulaşmış güleç çocuklar,
Işıl ışıl gözler,
Gazipaşa' da park park dolaştı.
Küçüksaatte ismine ne sevdalar düşürdü.

Şimdi saat Seyhan' ın sularına vurdu.
Çiğ düştü yüzüme,
Toroslara gözlerin düştü.
İstasyona bir tren yaklaştı.
İnsanların hepsi sen,
Bu gökyüzü,
Soluduğum hava...

Avutulmuş ne varsa bu yaralı coğrafyada,
Adını koyamadığım cemalinin maskesiyle,
Utanç dizelerinin yitik ülkelerinde büyütülmüş,
Kuşatma altındaki varoluş satırlarına,
Vuslatı bekleyenler gibi,
Hasreti çekenler gibi,
Hicranı yaşayanlar gibi,
Hatıranı koydum.

Darağacına giden yolda,
Toplama kamplarında bekleşen insanlar gibi,
Şimdi ismini anmak ey yar!
Satır satır yazsam seni.
Her parağrafın koca bir zindan.
Yazık!
Sağanak sağanak döküldün.

Önder ÖZTÜRK
01 / 01 / 2010
00:00