Kül Rengi Ayrılıklar Şiiri - Arzu Söylemez

ışık döşemişler yollara
gidişlerin
karanlıkta kalmasın diye

bitirir kendini
yolların
bu dur-kalk şarkısı
bir de beni

elimde / sesi kalır yüreğinin
sen gidersin
dokunur o saat yalnız olmak

bir tren geçer
terli yorgun
yırtıp atamadığım akşamlar
hep eylül bakar gözlerin
ezbere bildiğin bir susuş olurum
ki gül kokar İstanbul

gülleri hiç sevemedim
eylül'ü de / ve meydanlarını ışıklarla avuturken
elleri karanlık açan çocuklarıyla
bu şehri de sevemedim

ille de sen dedim
mevsimsiz anlayabilmek için

ve ben
ağlamayı öğrendim yıllar sonra
kül rengi ayrılıklarla..