Adam Olacaksin
Korku - II
Dunyada en buyuk korku sevmektir;
Korkmazsan kaybedersin.
Dunyada en buyuk cesaret asktir;
..
Ekmeğini yediniz
Suyunu içtiniz
Yıllarca kent diye bağrınıza bastınız
Güzel insanları var
Güzel ovaları dağları bayırları var
Güzel yağmurları var
Tarlaları bahçeleri bağları var
..
Keşke ölüler kadar canlı kalsaydık
Ne korku, ne uyku, ne yarının derdi
Mis gibi, etrafa toprak koksaydık
Takmasaydık hiçbir şeyi, kim ne derdi?
Sonra yollara saçılsaydık
Karıncalar gibi güçlü, bir o kadar soğuk
..
eriyorum ..
otobusteyım ,
uzun bır tuneldeyız .
sen erıyorsun ,sana değıyorum ben erıyorum..
yol sankı uzun bır anı bahcesi.
intikam alıyorlar..
ilkel heyecanlarım kabarıyor
..
bir günaydın kadar
yakınında olmak, her sabah
sonra dinlemek gözlerinden
yazılmamış bir şiiri
ve üç kavram
korku,
zaman,
..
Çok değiştiniz sevgili. Seninle yaşadığımız ve adına aşk dediğimiz, bu beraberlik ve SEN; anlam veremediğim bir tavırla değiştiniz bana karşı. İlk günkü şevk, heyecan artık yok. Şimdilerde korkuların, bana tattırdığın tarifsiz acıların ve beni istemez hallerin var. Ne oldu sana böyle. Hangi tavrım yada hangi olay seni böyle bir değişim içine soktu? Neydik biz sevgili ne olduk söylesene? Büyük bir gururla, bensiz yapamayacağını, beni kaybetmenin hayatına mal olabileceğini haykırırken yüzüme; şimdi ise karşıma geçip ‘Ya bir gün karşıma, aradığım özellikleri taşıyan kişi çıkarsa...’ gibi öldürgen, yarım kalmış ve sonunu hiç düşünmek bile istemediğim bir cümleyle kanayan yüreğime tuz basıyorsun.Bana karşı olan düşüncelerinden emin olamadığını, elimi tuttuğunda içinde hiçbir kıpırdama olmadığını ve bana en ağır geleni de ‘seni sevmeyi başaramazsam...’ deyişin.Ne demek bunlar! Bir sevgilinin sevgilisine aşkını belirtme biçimimi? Yoksa bir aşkı bitirmek için öne sürülen kadınsı bahaneler mi? Anlam veremiyorum sana hem de hiçbir anlam veremiyorum yapmak istediğine. Böyle mi sevmiştik birbirimizi? Böyle mi sevmiştin beni? Bir gün terk edecek düşüncesiyle? Ya sevişmelerimiz? Onlara ne diyeceksin? Yalan mı? Ellerimi tuttuğunda hiçbir şey hissetmeyip; ama benimle vahşice sevişmelerin yalan mıydı? Bunları sana sorduğumda, iri gözlerine haykırdığımda; aslında hiç ama hiç asıllarının olmadığını söyleyeceksin belki de; Belki de yine beni yalanlarla bezeyeceksin? Ancak gerçek olan şu ki; Sana, geçmişimi temize çekerek en doğal, en saf halimle, katıksız duruluğumla gelmiştim
Çok değiştin sevgili ve çoğu zaman beni o kadar çelişkide bıraktın ki; inan çoğu zaman ne düşüneceğimi bilmez haller sergiledim. Suskunluğum arttı. Yanında dalıp dalıp gitmelerim çoğaldı. Beni o kadar karamsarlıklar içinde bıraktın ki; dağılan düşüncelerimi topladım her oturduğumuz masada. Gururumu, duygularımı bıraktım hep avuçlarına... Neydik biz o zamanlarda ve şimdi biz ne olduk sevgili?
Son zamanlarda ne yapacağımı, sana karşı ne hissedeceğimi bilemiyorum. Aklım, duygularım karmakarışık, içimde binlerce korku var... En büyüğü de bir gün seni kaybetme korkusu... Ah be sevgili şu kahrolası korkulara sende mi kapılacaktın. Anlamıyor musun hala senin için yeniden doğdum ben, yeniden gönlümün kapılarını araladım sevgiye. Sırf senin için, sırf buna değer bir güzelliğin, yürekliliğin, cesaretin, beni ben yapan düşüncelerin olduğu için... Sen olduğun için...! N’olur bu sefer de yanıldığımı söyleme sakın! Bana doğru insan olduğunu söyle, ‘Seni yanıltmayacağım’ de. ‘Geçmişindeki aşklar gibi bitip yok olmayacak sevgimiz’ de. Bana yalan olsa söyle sevgili. İnan artık bir başka ayrılığı kaldıracak kadar gücüm yok...
..
Bir bahar manzumesi gülüşün çiçeklere...
Korkak bir yaz akşamı...Esiyorken rüzgarın;
Bin bir mana her bakış, kendinden ürkeklere.
Pür cesaret dağıtır savurduğun baharın.
Elveda ey gökyüzü, elveda taze bahar!
Bin korku bin velvele getirdiğinde rüzgar.
..
Şişme botla aşka gidiyorum
Havalı mı havalı..
Çok uzak bir aşk özlentisi bu
Dalgalarca korku
Simitlerce martı
Eğer kaçak varsa gemide
Aşkı bulamayan ölsün zaten...
..
ruhumdan bedenime dökülen bir korku var bu gece
anlamaz oldum dudaklarımın sayıkladıklarını
ya korkunun tarifi ya da ölümün acımasız çığlığıydı.
sigara dumanından anlamsız nesneler çiziyordu gözlerim
ve kanlı bir eşkiye gibi sabahın gelişinden rahatsızdım.
ağlıyordum! !
gözyaşlarım karanlığa, yıldızlar ay ışığına karışıyordu.
..
Ağaçlar, otlar, elle tutamadığım,gözle göremediğim beni sarhoş eden kokular, uzun geceler boyu altında oturduğum yıldızların. ayın güzelliğini nasıl inkar edebilirim.
Tüm evreni oluşturan, evrenin yapı taşının küçücük atom parçacığına sığması ve insan zekasının bunu insanları öldürmek için şekillendirmesi, şiirin ve sanatın da atomun çekirdeğini parçalayıp yok etmesine şahit olurken atomu öğrenmeme, gerek varmıydı diye soruyorum kendime.
Atomun varlığını, gücünü benimseyen düşünce erdemi de aynı sertlik ve katılıkla sunar bize. Yadsımamız için benimsememiz için uyumlu olmamız için. Din ve erdem düzleminin ince çizgisi üzerinde bir milim esneklik payı olmadan yürümemiz istenir. Sağında solunda insani özlemlerimize dokunmadan, bunları yok sayarak uyumlu birer birey olmamız telkin edilir. Uyumsuz evrenimiz, ayrıcalıklıdır diğerlerine benzemez, uyumsuzluğumuz dünyayı kendi bakışımızla, dokunuşumuzla, isteklerimizle, isteklerimizi yaşatma güdüsünü öne çıkararak aydınlık, daha güzel bir dünya da yaşama isteğimiz değil midir? Uyumsuzluk kişinin bilincinin tüm sınırları zorlaması, uyanması değil midir? Doğduğumuz dakikadan itibaren totaliter yaşam enjekde edilir aldığımız her gıdaya. Hatta ve hatta toplumlar önceden bunun araştırmasını yaparak, uyumlu insan yapma modelleri yaratmak için uzun uzadıya araştırmalar yaparlar.
Hafızamın derinlerine yerleşen, ve tüm dünyanın yüzyıllardan beri bu konularda yazdıkları, çizdikleri, açık ve gizli kanunları bana saçma ve gülünç geliyor.
Var olduğu günden bu yana, doğa her gün kendini yeniliyor, tohumlar çevreye saçılıyor, hayvanlar göç ediyor, en doğal bir şekilde ürüyor, onların atomun ve protonların maddenin en küçük parçası olduğunu bilmesine lüzum olmadan yaşam sürüp gidiyor.
Sürekli yinelenen ve yenilenen bu doğa döngüsü, yaşamın zincire vurulamayacak, sınırlar çizilemeyecek kadar güzelliklerle dolu olduğunu her gün bize tekrar edip duruyor.
Fakat yine de sınırlar çizmekten korkularımıza Erdem'i ve Din'i bekçi olarak görmekten, ve bunları övmekten kendimizi alıkoyamıyoruz.
..
dayandı artık kemiğe bıçak
dağıldım bütünden saçak saçak
kalmadı ne köşe nede bucak
yakalar sensizlik esir alır beni
kaplamış gönlümü derin bir korku
sen misin sol yanıma batan sancı
..
tarifsiz bir ağrı yine başımda,
yazıkki hiç kimse etmez aldırış;
belirsiz bir korku durur karşımda,
yaptığım tek şey sessizce haykırış.
unutmaktır diyerek o son çare,
ve gömüp, başımı öylece yere,
..
Gün seninle başlar.
Ölüm seninle biter bu akşamlarda.
Günahlar ve çözemediğimiz kader alır bizi
Savurur uzaklara seni ve tenimizi
Ve geceyle uzaklaşan sabahlarda
Panikleyen anılar geçer akıllardan
Biraz korku,biraz hasretle dizi dizi
..
ufka dalarken yaşlı gözlerim
içimi apansız bir korku sarıyor
aklıma geldikçe veda sözlerin
dönmeyeceksin diye ödüm kopuyor
sessiz bir limanım artık şimdi
sensizliği vuruyor sahile dalgalar
..
İçimde ne olduğunu bilmediğim şeyler dönüyor.
Sanki içimde bir yanardağ oluşmakta
Kalbim sürekli ağrıyor.
Sanki birisi ciğerimi söküp atıyor.
İçimde bir korku.
Bir kaygı var.
Sanki kötü bir şeyler olacak gibi.
..
Umuttu gördüğümüz serap
Gönlümüz sevgiden harap
Sabır ver bize yarap
Afrika yolculuğunda
Akdeniz'den indik Cebele
Dört gemi bir yelkenle
..
Uzanıp dizlerine daha uzun sevebilseydim seni,
Alarak avuçlarımla içindeki endişeleri
Ve öpebilseydim dudaklarını daha ıslak,
Kimseye aldırmadan sevmeyi başarabilseydik…
Kimseyi takmadan.
Kimseye aldırmadan aldırabilseydik içimizdeki korku tohumlarını.
Çünkü aşk değil korku,
..
Dün gece hiç beklemediğim bir anda yalnızlık çıka geldi.
Uzun uzun beni seyredip,
sessizliği kahkalarıyla inletti...
İçimi saran bir korku var;
yalnızlığın bile hisssettiği bir korku...
Hayatın sonunu yaşar gibiyim o anda...
Dilim tutulur cümleler dökülemez.
..
korku; damarlarımda
iliklerimde korku
karanlıktan gelen ses
ve hissederim
ensemde bir nefes
kalbim delirmiş gibi atmakta
..
Ümit bir kanattır ve korku da bir kanattır.
Kanatlanmaksa emelin,
bir yanına duyguyu tak, öbür yanına düşünceyi.
Kulluk semasına uçmak için de kanatlar gerek,
..
Kaosun krallığı yüzyılları sarsan büyük savaşlar
Korku ve gözyaşı zafer ve kan
Mekanın tarihin hazin yıkılışı durmadan üstüste binişi
Geçmişten günümüze akan nehrin etten ve kandan köprüsü artık dur yeter!
..
Mübarek Recep ayını bitirdik, Şaban ayının da sonları yaklaşıyor, üç ayların sultanı Ramazan Ayına çok az kaldı. Daha ilk günden uhrevi bir hava yerleşiyor tüm memlekete ve İslam Alemine ya da en azından ben öyle gözlemliyorum, başkasına nasıl gelir bilemem... Şimdi beylik laflar ile size orucunuzu tutun, namazını kılın, zekatınızı verin diye nasihat etmeyeceğim, bunların bilincinde olan insanlar zaten yapıyor, yapmayanlarda umulur ki Allah'ın hidayet etmesi ile bir şekilde ibadetlerin bir ucundan tutarlar. ''Rahmetim gazabımı kat kat geçmiştir.'' diyen bir yüce yaratıcının Cenabı Allah'ın huzurundayız hepimiz...
Ne büyük mutluluk bizler için hem Müslüman hem de Türk olarak doğmuşuz. Bizlerden başka başka ülkelerde de sayısız Müslüman da Ramazanı karşılamaya hazırlanıyor. Savaşlar içinde olan, fakirlik ve açlık ile boğuşan bir dolu İslam Ülkesi var. Bizler burada rahat yataklarımızda uyurken, yatıp kalkarken o dindaşlarımız ağır bir imtihandan geçiyorlar, tabi aynı zamanda bizler de onlar ilgilenip ilgilenmemek konusunda imtihandan geçiyoruz. Allah yardım etsin bizlere de onlara da... Onlar sabırla, biz de yaptığımız ve yapacağımız iyilikler ile bu sınavları alnımızın akıyla verelim...
..
Yarın beni terkediyorsun. sensizliğin arifesini on yıl kadar uzun ve mübarek bir bayramın son günü gibimi yaşamam gerekiyor şimdi? dakika sayısı sürekli artan durağan bir saat ya da mapushaneye ayarlı bir zaman dilimi modunda yarın başlayacak acıya bugünden yoğunlaşarakmı hazırlanmalıyım? inatçı ve güçlü kudurgan her iki eşit zıt duygunun, kudurgan bir gayretle birbirini örseleyerek kendi biçimini almaya almaya zorladığı durumda, hassas ruhumu düşen görev nedir aynur? can kaynağından berrak bir durulukla fışkırarak, az önce ile biraz sonra algısı arasında akıp giden yaşam çayının en bulanık yerine doğru sürükleniyorum. kendi satır aralarımda kendime tanıdığım o elzem hak tanınmıyor bana, küçücük bir bekleme süresi vermiyor insana hayat. Gönlümde taze filiz sırasını bekleyen duygu tohumu çekirdekleri, seni hiç bilmeden bu ayrılık bataklığına sürüklenip çürüyecekler mi? Öyle ise sen, yüreğimin derinliklerinden kutlu duygunu yüklenmiş kabene gelen o zengin sürre alayı kervanlarının kaderini hiç hiç bilmeyecekmisin ? Bizden ortak yarınımızı alarak bildiğim sensizliği bana bırakıp hiç bilmediğim bensizliğe taşınırken, aşkının sözleşmeli işçisi yıllardır tam mesai çalışan duygularıma, ilişkimizin tek taraflı fes edilip artık işleyişinden kovulduklarını kim açıklayacak? Gözlerinin gönlüme çağırışı yaptığı o ilk seraba elverişli balkonu olan yaşanmışlıklarla örülü yaşanmaz anılar evi tazminatına hak kazandığımı kim açıklayacak ? Bana dönmeyeceğini bilerek yaşamaktansa ölmek dahamı dahamı iyidir aynur? Ya da sırf o balkon için yokluğunu solumaya değermiydi yoksa ? Hislerimin doğurduğu öz duyguları biyolojik olarak hissediyorum, lakin onları büyüterek bu boya sen getirmedin mi? şimdim sana bylesine muhtaçken beni bırakıp yarına mı gidiyorsun aynur? son yemeğim dünkü busen, yastığından aldiğim saçın elime verilmiş haşlanmış yumurta, ve sen giden ikinci annemmi olacaksın ? gçnlüm de o çocukl aynı kaderimi paylaşacak aynur ? ama sen o kadar acımasız sayılmazsın annem terkettiğinde ben küçüktüm daha, oysa sana dair duygularım kocaman oldular kendi başının çaresine bakabilirler öyle değilmi. Keşke bu o kadar kolay olsa aynur, hayat tabağında seni benzersiz bir nimet olarak tek güzel şey olarak önüme sunan yaşamın, her zerresini arsız ve aç bir his gurmesi iştahıyla öğüterek yarın sevgi açlığından ölecekmiş gibi yaşadım ben. Duygusal obezliğe şimdi ani bir sensizlik diyeti hisssel ölüm orucundan başka şey değil, olması imkansız olan ne olsa da gitmesen aynur. Güzel yazının bembeyaz kağıda, organik gülün kendi kokusuna, her tavrın sana, kuranın muhammede inancın allaha yakışması gibi yakışıktık birbirimize. Her güzel şeyi sana borçluyum bütün mutlulukların ilhamı sensin aynur. Yoksa ben ne bilirdim sevdiğinin bi çift eli sayesinde dünyayı avuçlarında tutabildiğini. Ne bilirdim görmek istediğin herşey bir insan gözü içine sığabiliyormuş. Nerden bilirdim bir insan balonunun gerçek bir sevgi ile üflendiğinde tüm evreni kaplayıp her bir yanını boşluk bırakmaksızın kaplayabileceğini. Eğer bizzat bana yaşatmamış olsan hangi söz hangi yazı bildirecekti banabu kutlu nefesin benim gönül ciğerimin içinde bulunabileceğini. Beni affetmeyeceğinin ürkiticü ihtimali düşüveriyor ağır bir şekilde üzerime, korkunçtan yüksek dehşetten alçak ara bir duyguyu sınıfsız bir ürperti ile karşılıyorum. Bunun tezahürü öyle şeyki aynur, bütün refleks mekanizmalarımı felç ediyor gardımla birlikte kalemim elim ayağımda düşü düşüveriyor sanki. Ama ne zamanki belki de gitmeyeceğinin ihtimali kalabalık olumsuzluklar içinden minicik başını uzatıyor, düşmüş gardımla birlikte parmaklarım da kendi yerlerinde canlanıyor o zaman. Öyle haylaz oluyorlarki sorma, hani tutki tutasın aynur. Yazıya dökülemeyen söylem, ve söylemi mümkün olamayan yazı ile dolu bir gönül arşivim var ya benim? İşte sanki oradan birşey bir, bir, işte birşeyi tasvir edecekmiş gibi oluyorki bu başarısız başarı bile edebiyatın ilahı gibi hissettiriyor insanı. Söylenmeye muhtaç o kadar kelime var ki dilimin hemen altında, kalemimden ırmaklar klavyeden ehirler akıtsam yinde yetersiz kalır satırlar. Dev gibi bir aşkı aynı büyüklükte coşkuyla ifadeye girişip sayfalarca çaba sonunda minicik söylemler üretmek, en büyük insan beceriksizliği bu olmalı aynur. Eğer ben, Sen demişsem, mümkün olan en üst düzeyde neyi tam kimi hangi duyguyu anlatıp vurgulamışım hangi boyutta bir önemi vurgulamışım içimde sana dair ne var bunu eksiğinden arındırıp ifade etmenin imkanı yok aynur. İnsan için dünyayı anlamak onu insansala indirgeyip küçük damgasını basmakmış, bizim evrenimizle karıncaların evreni bir değilmiş ya hani aynur ? o sebep gönül anlayışı ile sözün anlatımı daha baştan kusurlu kalıyor. Ne yazarsam yazayım duygu ve hislerimdeki mükemmeliyetin insan eli ile bir biçime sığdırılmak zorunda kalınılıyor. Oysa bu durum dünyayı fındık kabuğuna sığdırma beyhudeliğinden başka şey degil. Aşkın gönlümüzde oluşturduğu tezahürleri aşık olduğuna ulaştırabilmek karınca sırtına tonlarca amacı yükleyerek fizana tşımasını ummaya benziyor. Analamının güneşi anlatımın bulutları ile kapatılıyor aynur. Ama sende biliyorsunki senin her halinin kökleri benim varlığımın en derirnindeki toprağa geçmiştir. Bendeki herşeyin kendi öz vatanındadır özdür, ve böylesi iç içe işleyiş aşk kelimesi ile bile kimlik kazanmıyor aynur. Varlığımda hiçlik gibi görünen bir yere hızla yaklaştığım şu noktada dahi, yeni hissel imgelerini ve duygusal karakterlerini oluşturmaya devam edip bunları kara sevda beyaz aşk pembe sevgi biçimine dönüştürmeye devam eden ahmak bir gönüle sahibim aynur. Sana muhtaçlık süremi kısaltması için kime yalvarmalıyım. Ne kadar yazsam tüm satırlar en başa dönecek biliyorum, doldurduğum tüm ard satırlar daha önümdeki boş alan gibi hiç yazılmamış gibi duruyor. Anlatarak bağırp çağırarak can yakarak ulaşmak istenilen amaca susarak daha hızlı ulaşabilir belki de insan. Fakat acı cekmek çırpınma refleksi oluşturuyor insanda, insanın ayrılığa ve onun ayrılık acısına geliştirdiği korku türü ölüme oranla çok daha ürkütücü boyutta ortaya çıkıyor. Çünkü ölüm mutlak olan son, zihnimiz onu en arka odalarında kapalı tutsa da bir şekilde kabullenmiş olmalı kaygı olsada korku duymuyoruz bundan. Lakin ayrılık bizim için netice beklentili bir durum değil ve buna hazır duygusal ruhsal varlıksal anlamda kabülü zor. Belki ondandır şimdi en çaresiz insan zavallılığına düşmemiz. Doğanın fiziki imkanları sayesinde ete kemiğe bulanmışız yaşıyor canlıyız muhakkak, lakin yaşamın yaşamanın bütün hazzına güzelliklerine ancak senden ulaşabiliyor mutluluğa ancak üzerinden bağlanabiliyorum ben. Şimdi duygularından umut kesilip hislerimin gönlün tarafından fişi kesildikten sonra, ilahi kudret ünitesinde yaşatılarak nefes alıp verişim sağlanmış ne hazzı var aynur ? İşte bu yüzden seni benden ayırman mümkün değil, benim benden büyük parçamı sökebilirsin ancak. Ve byle bir koparılış elle tutulur şekilde yüreğimi fiziki şekilde avuçlayıp yerinden sökülüşü kadar canlı ve kanlı olmayacaktır elbet. Dayanabileceğim değil tamam bunu düşünmüyorsun, ama dayanabileceğin ölçü de acı çektir. Ben kendim istesem kendi tırnağımı söktürebilirmisin yanında bana ? hayır değilmi aynur çünkü kıyamazssın. O halde sırf kan göremeyeceksin diye parçalara bölmesenmi beni aynur ? Sayısız kusur sahibi insan olarak kusursuz bir aşığım ben, şu halde bile uzağından yaydığın duygupatik dalgaların kalbime vuruşunu tüm varlığımda hissedebiliyorum. Bu coşkunun sihiri altında dünyamı şu halde bile habersiz büyütüyor varlığını her kademede merkezileştiriyorsun aynur. Tüm bu hallerime rağmen her biri ayrı tezahürünü taşıyarak gönlümde uçuşan kelebeklerin ürkütüyorlar seni artık benden. Zira ben kalbinde sana doğduğum ilk günki gibi çırılçıplak bir aşık olarak utanmadan dimdik duramıyorum duygun karşısında artık. Senden bağımsız senden habersiz utanıyorum onlardan, ve bütün senli benli hislerime sarınıp sarmalanmak bile ayıbımı kapatmıyor. Zihnimdeki fikrin, ruhumdaki hayalin, gönlümdeki saflığından utanıyorum. Yaptığım herşeye hatadır denilemez, elimde olmayan sebepleri de duygu durumumla senkroniZe edip kendime mazeret programı çıkaracak değilim. zira hiçbir mazeret neticeyi etkilemez. Fakat senin bendeki ağırlığın dünyayı tartar, evet seni üzdüm aynur, aşk insana istemediği şeyler de yaptırabiliyor. Bilincini yitiriyor insan bazen, kendinden daha güçlü işleyen bir girdapa kaptırıyorsun kendini. Ahlaksızlıktan insanı ayıran mesafeyi bile koruyamıyorsun. aşkın gözü gerçekten kör, hem iyiye hem kötüye bilmeden gidiyorsun. Herşey için çok üzgünüm çok pişmanım, devletlerin soğuk yasaları duygudan yoksun kurşun gibi ağır maddelerden oluşmasına rağmen etkin pişmanlık hükmüne yer verip etkikisiz bir iyi hal uyguluyor cezadan. Sen sırf duygudan oluşan etten kemikten insan, gönlümün büyük haimi olarak bana bu hakkı tanımazmısın aynur ? Gönlünde kendince bir mantığı var ama aksak işliyor, doğruları biliyordum hep bildi ama uygulamada yanlışlarımla hareket ettim. beni mistik aşkın dergahına sokmuş yaşayan bir evliya varken ben şeytana uydum belki cehennemi hak ediyoum ama sensizliği değil aynur. Gidiş saatinin üzerime doğru yaklaşımının korusuna karşı son kalan cesaretimle sözlerimi kalışının önüne yetiştiremem biliyorum. Tüm yazdıklarımı silmekle en küçük satıra tutunabilmek arasındaki endişeli mektubumu bitirirken, yaşam da ölümün zıddı ama hiç onayımızı almadan bizi köpri yaparak birleşiyor biz neden ayrılıuoruz aynur. Dünyanın en büyük batığından yazıyorum sana bu sözleri,içimde yaşamın yaşamanın en büyük keşfi sen. Elbetteki hiçim aynur, hiçim de bunu en çokta kendimi seninle kıyasladığımda anlıyorum. Sana baktığım ana kadar gözlerim hiç işe yaramamamıştı sanki,sevgin benim olana kadar değerli hiçbir şeyin sahibi olmadım. Bir beşinci mevsimiz biz, baharın tomurcuğunu, yazın sıcağını ve kış soğuğunu aynı anda barındıran. Her günde yirmi beşinci saatimiz, altmış birinci dakikamız var, hayatın içinde fazladan bir yaşamımız var bizim gitmesenmi aynur... Bilmediğin yönlerim de olduğunun en kötülerini gördün öğrendin, fakat ben yine bildiğin kişiyim. O büyük aşkın sahibi küçük insan benim aynur...
..
Korku-yorum
İnsan, insandan korkar mı?
Ben korkuyorum!
Belki beni yemezler
İşkence de etmezler cismime belki
Ama kırarlar kalbimi
..
Kriz devri kapandı, o günler dünde kaldı
Yeni bir çağ açıldı, küffâra korku saldı…
17/04/’17
..
