Konuşanlar Şiiri - Nihat Malkoç

Sözler ayağa düşünce...
Akıl susar, haz konuşur
Kâmil olan dinler önce...
Çok düşünür, az konuşur

Kimi ketum, sır küpüdür
Açılmayan bir kapıdır
İnsan mevsimler gibidir
Kış susunca yaz konuşur

Bazen bir söz, bin mânâdır
Dilin süsüdür, kınadır
Hem sevgili hem anadır
Güzellerde naz konuşur

Dile gelir gönül yası
Nağme olur sözün hası
Siler yürekteki pası
Mızrap değer, saz konuşur

Mutluluk nedir, bilmezler
Bir ömür ağlar, gülmezler
Gözyaşlarını silmezler
Mendil denen bez konuşur

Hayır söyle, hayıra yor!
Cahile söz anlatmak zor
Sözü yüreğe değen kor
Susmak bilmez, tez konuşur

Bir doğru etmez bin yalan
Eşeğe yük değil palan
Aydınlatır aydın olan
Hak yolunda iz konuşur

Tartışılmaz sözün gücü
Dışa yansır kalbin içi
Yüzde yuvalanır acı
Yokuşlarda diz konuşur

Gizli bir el basar zile
Elden çıkan gelmez ele
Ömür evrilir menzile
Yollar uzar, hız konuşur

Dostlar dostunu bulunca,
Sohbet demini alınca,
Mesafeler kaybolunca...
Yakın değil uz konuşur

Hatiptir sözün mâhiri
Her evvelin var âhiri
Sükût sözün panzehiri
Et kokarsa tuz konuşur

Çağrıldığında gelmeyen,
Yeri gelince gülmeyen,
Söz kararını bilmeyen,
Kabalaşır, yoz konuşur

Söz, düşüncenin hasadı
Her şeyin azında tadı
Suçlular olunca kadı...
İbrahim'ce köz konuşur

Konuşurken eyle dikkat!
Sözünü süslesin rikkat!
Ya sus ya konuş hakikat!
Kabuk değil öz konuşur

Sözü büker lâf cambazı
Konuşmakla geçer yazı
Bilmez ne çoğu ne azı
Olur olmaz söz konuşur

Hele bir susmayı dene!
İstirahat etsin çene!
Sükûnetle başla güne!
Dil susunca göz konuşur

Hakikatten dem vuranlar...
Yalanlara gem vuranlar...
Yaralara em vuranlar...
Dolandırmaz, düz konuşur

Geveze söz yarıştırır
Ortalığı karıştırır
Hakikati buruşturur
Bir dinlemez, yüz konuşur

Başında çoğalır aklar
Bir bir sararır yapraklar
Çağırır bizi topraklar
Bedeninde güz konuşur