Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Ne acı geçmiş zamanlı cümleler kuruyor olduk artık paylaşımı aktarırken...Halbuki bizleri emsal gören bizden sonrakilere aktaracaklarımızda karşılık beklemeden kolların ardına kadar açıldığı dostluklar olmalıydı hala yaşayan,uzatılan elin hiç bir zaman boş kalmadığı yardımların ,dostla ağlanıp dostla gülünen komşuluk,dostluk,arkadaşlıkların varolduğunu anlatabilmeliydik...Ah o eski zamanlar ahhh ... Teklifsiz,davetsiz herzaman kapısı çalınabilen komşuluklar, anlatmadan dertlere yarenlik edebilecek kadar engin gönüllü dostlar ...
Düğümleyen de insanoğlu çözümleyen de , bu sebeple ümit var hala...
Yüreğinize sağlık ,kaleminiz daim olsun...
Saygılarımla,
1998 KIŞI EGE'Yİ ISITAN NEFES,
BİLİYOR MUSUN ...? SENDEN SONRA BURALARDA KIŞLAR HEP ILIK GEÇTİ.
ANLAMAZDIM ÖNCELERİ............
KEREM'DENDİR KEREM'DEN, NE DEMEKTİ..?
ŞİMDİLERDE ÖĞRENİYORUM HAYATA ÜMİTLE BAKMAYI.
SEVGİLERİMLE
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta