🚐 Köygerçeği / Bölüm 9: Minibüsle Giden, Dönüşte Yalnızlığı Taşır
Köyde tek minibüs vardı. Sabah ezanıyla kalkar, motorunu sessizce çalıştırırdı yaşar usta. Ama bu minibüs, Taşır’a yolcu taşımazdı sadece—hasreti, gurbeti, sılayı da bindirirdi koltuklara.
Ön koltukta oturan kadın mendilini sıkarken, arka sırada okul çantasını dizine dayayan çocuk cama sessizce çizgiler çizerdi. Yol; Kazancı’yı geçer, kasabanın ucundaki Ermenek’in tabelasına varıncaya dek sessizliği çoğaltırdı. Toplam 30 kilometre... ama duygu menzili yıllıktı. Her sabah gidiş, bir veda; her akşam dönüş, yarım bir kavuşmaydı.
🎻 Alidağaşan Köyde düğün varsa, Alidağaşan yoksa eksiktir. Kaşıklarını alnına vururken rüzgâr bile ritim tutardı. Çifte telliyi oynarken yüzündeki ifade, müziğin değil; geçmişin hatırasını çağırırdı. Oyun değil ayin gibiydi.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta