Ömrümün karşılığı olsun diyor
bir değeri, bir üstünlüğü olsun
Çılgın bir aşkın tarihi
yolculukların günlüğü olsun
ama kavgalarda geçsin ömür
Devamını Oku
bir değeri, bir üstünlüğü olsun
Çılgın bir aşkın tarihi
yolculukların günlüğü olsun
ama kavgalarda geçsin ömür
Bazen bir cümlenin gölgesi bile insanın içine ince bir sızı bırakır… Senin kelimelerin de öyle oldu.
“Yar dedigin zaman gelip yaran oluyor” dedin ya… İşte tam orada, kalbimin bir köşesi usulca sızladı. Belki de hepimizin içinde hâlâ dizleri yara bere içindeki o çocuk var. Koşacak bir bahçe, sarılacak bir omuz, unutturacak bir cümle bekliyor…
Sakladıklarımız, sustuklarımız, en çok da unutmaya çalışıp bir türlü silemediklerimiz... Hepsi içimizde biriken o kırılgan müzede yerini alıyor. Bazen bir gülüşte, bazen bir vedada, bazen de böyle bir satırda yeniden can buluyor.
Ben teşekkür ederim bu kadar yürekten bir yanıt için. Münzeviliğin bile dostça bir yankıya dönüşebildiğini görmek umut verici.
Ve evet, gözyaşı bazen iyileştirir… bazen hatırlatır. Ama her zaman insana dair bir şeydir.
İyi ki yazdın.
Gözlerime mıhladığın gülüşün,
kutusunda saklanan oyuncaklar gibi.
Ne çok sakladıklarımız var. Kendimizden bile bihaber.
Ne çok biriktirmiş buluyoruz kendimizi en sonunda..
En çok ne yaralıyor insanı, onu sakladiklarimızda onda hicbisey ifade etmemesi mi, onu hala herşeye rağmen söküp atamamak mı..
Bir zamanlar seninle içimde koşan çocuklar,
Şimdi yalınayak, dizleri yara bere kan içinde…
Dedigin yerde gözlerime yaşlar doldu.. hayat niye o çocukluğu yaşadığın o kisiden yara bere izler biraktiriyor. Yar dedigin zaman gelip yaran oluyor..
Teşekkürler Münzevi paylaşım için.. sorgulattın, hatırlattın, gözlerime yaş bıraktın ama olsun.. ;)
Bazen bir cümlenin gölgesi bile insanın içine ince bir sızı bırakır… Senin kelimelerin de öyle oldu.
“Yar dedigin zaman gelip yaran oluyor” dedin ya… İşte tam orada, kalbimin bir köşesi usulca sızladı. Belki de hepimizin içinde hâlâ dizleri yara bere içindeki o çocuk var. Koşacak bir bahçe, sarılacak bir omuz, unutturacak bir cümle bekliyor…
Sakladıklarımız, sustuklarımız, en çok da unutmaya çalışıp bir türlü silemediklerimiz... Hepsi içimizde biriken o kırılgan müzede yerini alıyor. Bazen bir gülüşte, bazen bir vedada, bazen de böyle bir satırda yeniden can buluyor.
Ben teşekkür ederim bu kadar yürekten bir yanıt için. Münzeviliğin bile dostça bir yankıya dönüşebildiğini görmek umut verici.
Ve evet, gözyaşı bazen iyileştirir… bazen hatırlatır. Ama her zaman insana dair bir şeydir.
İyi ki yazdın.
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta