Kırağı Gönül Şiiri - Döndü Dülger

Kırağı düşmüş yüreğimle,
Bitiremediğim gönül serzenişlerimle,
Boşa giden yılların kalbimi yerle bir edişiyle,
Birgünü daha tamamlasam da,
Birikmiş öfke durdurmayınca başlıyorum asıl arbedeye.
Renk renk balonlar üflüyor,
Gökyüzünde cümbüş başlatıyorum.
Nefesim kesilene kadar kırgınlıklar dolduruyorum içine.
Halsizlik baş gösterince sararmış benzimi
Yine yorgunluğun üstüne yıkıyorum.
Hayallerime beyaz duvak takmaktan da çoktan vazgeçtim.
Belki bir gün yolu düşer yoluma diye diye,
Beklemekte bir yere kadar.
Gönül kırgınlıkları, yalnızlık, bir de efkar buluşunca,
Gözüme hiç birşey gözükmüyor.
Bir anda saat mevhumunu eze eze,
Bedenimi dört duvar arasında bırakıp,
Çıkıyorum gece yarısı turlamaya.
İçimde ki kasvet kolay kolay dağılacak gibi değil.
Bırakıyorum kendimi bir uçurumdan aşağı,
Yetmez diyorum yüreği lime lime ederek,
Dalıyorum gözyaşı nehrine, başlıyorum yüz üstü yüzmeye,
Biraz da dumana veriyorum ambians olsun diye.
Sabahın ilk ışıklarına kadar ödenmeyen hesaplar,
Takatsiz bırakıyor beni.
Gökyüzüne bakıp derin derin nefes çekerken,
Fark ediyorum ki aldığım nefes ciğerlerime inmiyor.
Olsun diye iç çekerek, durmuş saate pilini takıyor,
Vakit affetmez, vakit beklemez iyi biliyorum.
Hayat her sabah yine kapımı çalıyor.
Buyur etmesem de nefesi ensemde hissediliyor.
Dinlenmek nedir bir türlü öğrenemedim.
Kendimi karanlığa saklamaktan da vazgeçemedim.
Her sabah yine boynu bükük çiçeklerim su bekliyor,
Her sabah ellerim yine arşa acziyetini havale ediyor.
Neyse ki bugün de kaldırdım tozlu raflara ucu yanık gönül ağrılarımı,
Bugün de penceremin önünden uçurdum kanatsız kuşlarımı.
Neyse ki delik deşik bedenim gölgemde kendini belli etmiyor,
Neyse ki yüreğim kan damlatırken hâlâ atmaya devam ediyor...
Döndü Dülger