Kimse Bilmez... Şiiri - Döndü Dülger

Bir parça umuda tutunarak yaşayanlar,
Her sabah gelmeyecek bir mektup için kapı önüne bakarlar.
Hâlâ bir ışık hüzmesine muhtaç kalanlar,
Hiç aksatmadan yüreğini kapı eşiğine bırakırlar.
Kulağına bir ses ilişsin diye saatle yarışanlar,
Sonu gelmeyecek bir bekleyişe uyananırlar.
Ne gitmeyi becerebilirler, nede kalmayı.
Yaşadım saysa gönle ihanet sayarlar.
Yaşamadım dese inancına.
Yarasıyla hemhal olup,
Gönül karasıyla bağdaş kurup otururlar.
Kimse bilmez sahipsizlige terkedilmiş,
Sayfalarca yazılan nüshaların akıbetini.
Kimse bilmez hiç açılmayacak bir kapının önünde,
Ömrün nasıl tükendiğini.
Kimse bilmez ait olmadığı bir gönülde filizlenmek için
Kalbin nasıl ıssızlığa terkedildiğini.
Kimse bilmez nice yüreklerin ağırlığını gözyaşlarıyla sile sile.
İçten içe sinsi bir yangına ev sahipliği ettiğini.
Yüreğe sığmayan bekleyişlerin ağırlığını,
Toprağı olmayan bir çiçeğin varolma savaşını,
Kimse bilmez!...
Döndü Dülger