Kimse Bilmez Şiiri - Muhammed Yağmur

Kimse bilmez ne zaman sustuğumu,
O gün her şey normaldi dışarıdan bakınca…
Ama içimde bir yer
Çoktan kapanmıştı insanlara.

Ne gülüşler gerçekti artık,
Ne de kelimeler…
Hepsi birer maske oldu yüzümde.
Bir ben kaldım,
Bir de bana yabancı bir hayat.

Her sabah uyandığımda
Biraz daha eksiliyorum,
Aynı duvarlara bakıp
Aynı sessizlikte kayboluyorum.

Birileri "Nasılsın?" dediğinde
Gülüyorum sadece,
Çünkü "Kırıldım…" demek
O kadar da kolay değil insanlara.

Gece olunca daha da büyüyor içimde acı,
Duvarlar bile sanki üzerime geliyor.
Yastığa başımı koyduğumda
İçimden geçenleri dinleyen kimse yok,
Zaten anlatacak gücüm de kalmadı.

Yoruldum…
Saklamaktan, susmaktan, beklemekten…
Ama en çok da
Görünmez biri gibi yaşamaktan.

Kimse bilmez…
Ben bu hayatta en çok
"Anlaşılmamayı" öğrendim.