Kibritçi Kız Şiiri - Muhammet Bora Candan

Kibritçi kız kibritinin alevinde yandı, kül oldu.
Son kibriti kalbinde yaktı
Ve adımladı bilinmezliğin izbe yolunu.
Kalp ritminde tutkularının harfleri yazılıydı.
Kalbi kabri oldu, kendini alevin içine aldı.
İçinde kopan fırtınalar sadece kendisineydi.
İçerisi ile dışarısının farklılığıydı
İçine kapanışının yegâne sebebi.
Yıllar yollarına kılavuz olamamıştı.
Kendini tanıyamaz olduğunda kibritlere yaptı gafı.
İyi kalmak için her şeyi yapabilirdi.
O iyi bir insandı; ama kibritini alev aldı.
Soğuktan ölmemektir,
Yanarak ölmenin en güzel yanı.
İnsan olmanın gereği olarak arzularına koştu.
Kötülük ona sandığından da yakın bir yoldu.
Kötülük yolu güllerden,
İyilik yolu ise dikenlerden…
Ölüm iki yolun birleşimi,
Kibritçi kibriti yere dökerken.
Kibriti yönünü bulmak için dökse de kibritçi kız.
Bu yolda ölümden sonra dönüş yok,
Bir şans var yalnız.
Kibritçi kız anlamıştı,
Her şeyin zihinde olup bittiğini.
Fakat çok geç kalmıştı, dönemezdi geri.
Artık sıcak da soğuk da önemini yitirmişti.
Anlamıştı ki, her şey Yaratıcınındı.
Kibritçi kız da,
Kibritçi kızın tutkuyla yanan kibritleri de.
Her şey Yaratıcınındır:
Biz de,
Gözyaşı döktüklerimiz de…
Kibritçi kız fakirliğin fakirlik olmadığını anladı.
Gözlerdi sönse de
Hiçbir zenginin evinde olmadığı kadar güçlüydü
Kibritinin yangını.

Haziran / 2008

Muhammet Bora Candan
Kayıt Tarihi : 15.10.2025 16:37:00