Kibrit Şiiri - Şevval Derin

Usul usul yanarken kibrit, bıraktığı ormandan sesler yankılanıyordu
Alevler göğe çıkmış toprak nefes alıp veriyordu
Acıdan bağlanmış, dudakları dişlerine baskı uygulayıp kalbini sıkıştırmaya yetiyordu
Derin nefes almak bile güç oluyordu
Sayılı olan saliseler yıllık gibi birikmişti önüne
Anadan doğan ikizler bile tek başına gelmişti dünyaya
Selviler yetişirken ummana
Denize dalıyordu, orada saklanıyordu adeta
Yazılar birbirine karışmış cevap bekliyordu
Okumak hiç bu kadar istekli olmamıştı
Verilen yanıtlar her an çırpınıyordu belki ama Ama olana ses dahi gitmiyordu
Kabul, var arasında mübalağa
Lakin soru her yerde aynıydı hala
İrin fışkırırken volkanlığından vazgeçmiyordu
Akarak devleşip her tarafı kaplıyordu
Yine bir anne evladı için endişeleniyordu
Yüreği ağzında
Dili duada
Elleri telefona gidiyordu