Ben anayım, özünüm...
Ben, ömrünü katık yapıp
Bitmeyen sevgisine
Gözünün aradığı anda
Yanında gördüğünüm.
Ben, orduyum, bölüğüm...
Dönülmez akşamın ufkundayız.Vakit çok geç;
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
Devamını Oku
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
nedir bu anaların bencilliği:))ben de babayım ve aynı duyguları taşıyan evlat diyince göz uçları sızlayan bir baba... ama şiiride kıskandım hani..:))niye ben baba şiiri yazmadım diye..tebrikler..
Ben, orduyum, bölüğüm...
Ben, yüreğinde yüce derman
'ANA' dediğinde çözülecek olan
O, koskocaman kördüğümüm.
Evlat denince akan sular duruyor ...
Tebrikler ancak bu kadar güzel anlatılırdı...
Saevgilerle...
kutlarım,anneliği ne güzel özetlemişsiniz.Allah sizi birbirinizden ayırmasın.Evlat insan hayatındaki tüm boşlukları dolduran tek varlık bence.Yüreğinize sağlık..
Nasıl da tutkundur kerem s,ze aslı'yı kıskandırırcasına, çatlatırcasına;... Güzel bir duygu şiir olmuş sunulmuş ana yüreğiyle.. Alkışlıyorum.. Barış ARDAHAN...
Bu şiir ile ilgili 4 tane yorum bulunmakta