Kendince bir "yeri" olmalı insanın, içinde.
Ne vakit usansa birseylerden, takati kalmasa ayakta durmaya,
o yere sığınmalı, sere serpe uzanmali kendi içine.
Hani öğütlere, teskin edilmeye de lüzum olmayan o yere.
Kendiyle baş başa, kendiyle barışık...
Bir tutam hüzün...
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta