Kendime Uğramayalı Çok Oldu

Kendime uğramayalı çok oldu.
Aynaya bakınca gözlerimi değil,
yorgun bir kalabalığı görüyorum artık.
Bir asansör boşluğunda unutulmuş bakış gibi,
içimden düşüyorum çoğu gün.
Adım hâlâ aynı,
ama seslenince dönmüyor kimse.

Şehrin içinde bir sokak gibi kayboldum.
Ne başımda numara kaldı,
ne kapımda “ben” yazıyor.
İnsan bazen
kendi evine yabancı olurmuş,
ben her odada başka bir yalnızlıkla kira ödüyorum.

Geçmişim bir otobüs peronu gibi,
sürekli biri gidiyor içimden.
İçime bilet kesen o görevli,
hep aynı koltuğu veriyor:
cam kenarı,
sessiz taraf,
ve dönüşsüz.

Anılarımı kutulayıp kaldırdım,
üzerine “kırılır” yazmayı unuttum.
Şimdi her şey paramparça içimde.
Bir mektup yazdım kendime,
ama adres satırını boş bıraktım.
Çünkü nereye gitsem,
ben orada değilim artık.

Büyüdükçe küçüldü içimdeki mahalle.
Simitçinin sesi eksik sabahlarda,
çocukluğumu bile tanımaz oldum.
Bir kaldırımdan diğerine geçerken,
geçmişime basmamaya çalışıyorum—
çok kırılgan çünkü,
biraz da kirli.

Fotoğraflar çerçevede duruyor,
ama içindekiler başka hayatlara göç etmiş.
Gülen herkes gitmiş gibi.
Bir fotoğraf albümü açıyorum bazen,
karşıma çıkınca
gözlerim kapatıyor sayfayı kalbimden önce.

Kendime geç kalmış bir insanım artık.
Sabahları yetişmem gereken şey ben değilim.
Bir işe, bir söze, bir borca uyanıyorum hep.
Ama en çok da
“kimdim ben?” sorusunu erteleyerek başlıyorum güne.

İnsan bazen
kendini unutmak için çok iyi oynar rolünü.
Ben o sahnedeyim yıllardır,
seyircim yok,
ama alkışlar hep içimde çınlıyor—
başkası sandıkları bana.

Kendime uğramayalı çok oldu.
Eğer bir gün yolda görürsen beni,
dur ve “sen misin?” de.
Belki o zaman
biraz ben olurum yine.