Kendime Kaldım Şiiri - Seyrani Göl

Kendime kaldım sonunda,
ne eksik ne fazla.
Bir ben var şimdi
bir de suskunluğum
ama en çok
kendi sesime alıştım artık.

Gözlerim,
başkasında ışık aramıyor,
ellerim,
kendi omzuma yaslanmayı öğrendi.
Düşlerimi başkası için kurmuyorum artık,
çünkü düşler,
en çok kendinle paylaşılınca gerçek oluyor.

Sessizlik korkutmuyor beni,
çünkü sessizlikte büyüdüm.
Bir sözün yokluğunda
bin düşünceyle konuştum kendimle.
Ve öğrendim:
kendi yarasını sarabilen
kimseye muhtaç kalmaz.

Kendime kaldım…
Ama bu kez yalnız değilim.
Çünkü ben varım.
Ve bu,
her şeye yeter.
S.GÖL