Kemal Müftüoğlu Şiirleri - Şair Kemal Mü ...

Ne güzelmiş meğer çocukluk yılları
Oysa ne çok isterdik büyümek.
Bıyığımız sakalımız çıksın isterdik.
Belki özgürce uzaklara
Çok uzaklara gitmek.
Meğer ne aptalca gururmuş

Yoz tutkular tünedi
Perişan dallarıma.
Bitimsiz bir çilenin
Zalim yalnızlığında.
Açlığın kol gezdiği
Köhne sokaklar gibi

Bu kadarına da pes doğrusu
Çivisi mi koptu dünyanın ne,
Şimdi daha iyi anlıyorum bilgiyi,
Ne kadar uysak da yine az
Yüce yaratanın oku emrine.

Anılarım peşpeşe
Canlandı sıra sıra,
Ne yağan yağmur beni
Ne güneş avutuyor.

Her geçen gün ruhumda

Yüreğinle konuş benimle
Aklınla değil.
Dosdoğru ol
Hesaplama
Ben ondan anlarım.
Şafak karanlığa gebedir,

Sen beni habersiz öldürdün
Birden çektin ipimi
Son duamı bile yapamadan.
Param parça ettin benliğimi
Unufak ettin
O nemli gözlerine

Bugün alın yazıma sille yumrukla girdim
Haksız bir ihtirasla delirdimde delirdim
Sanık bir mutluluğu insafsızca kemirdim
Gözüm sıla gönlüm yardan uzakta.
Bir tuhaf haz ruhuma mazi bağrından doldu
Gözlerin siyahını yine gözler soldurdu

Sanki dünyanın yükü
Omuzlarımda.
Öyle bitkin öyle üzgünüm ki
Hiç bilemezsin.
Şifasını biliyorum amma
Gururum engel itirafa,

Ömür gibidir her kalem.
Tükenirken,
Pek çok iz bırakır arkasında.
Kimbilir hangi kağıtlarda
Kimlerde yaşatır geçmişi.
Tükendikçe yazar,

En son
Ağlayışın kaldı
Bitmeyen bende.
Bakışını gülüşünü
Çoktan unuttum.
Kaç kez