Gök ağladı. Yer yarıldı. Yapraklar hışırdadı. Bulutlar dalgalandı. Güneş battı. Ay saklandı. Yıldızlar söndü.
Her şey onun farkındaydı, insanlar dışında.
Açtı ellerini, yalvarmaya başladı, karanlığa doğru.
‘Neden, Allah’ım? Hayatımda her şey yolundayken
Özenilecek bir yaşamım varken,
Ben neden bu kadar eksiğim, bu kadar güçsüzüm, bu kadar karayım?’
Çimenler birbirine karıştı esen sert rüzgarla.
Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik
Devamını Oku
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik




Her kaybolmuşluğun sonunda bir yol gösteren vardır ;) şiirinizi okudum ????
Yansımasına baktı yanılsadı...
Beğendim
Tebrikler
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta