Sessiz ve bîhaber geçiyorsun şehirlerden.
Yollarda ve şehirlerde yaşananan acı ve kederden habersiz olmanın
esrik suskunluğu.
Bilmemek insana umut vermiyor belki ama yeise de düşürmüyor. Kimi zaman mutluluklar inşa ediliyor bilinmezliğe.
Insan var olma mücâdelesinde yarınların ümitlerine sarılır. Ümitsiz kaldığı zamanlarda da geçmişine.
Refâkat eden bir anlamdan yoksun geçen zamanlar ne acıdır.
Unutuyor insan acıyan bir varlık olduğunu.
Yağız atlar kişnedi, meşin kırbaç şakladı,
Bir dakika araba yerinde durakladı.
Neden sonra sarsıldı altımda demir yaylar,
Gözlerimin önünden geçti kervansaraylar...
Gidiyordum, gurbeti gönlümle duya duya,
Ulukışla yolundan Orta Anadolu'ya.
Devamını Oku
Bir dakika araba yerinde durakladı.
Neden sonra sarsıldı altımda demir yaylar,
Gözlerimin önünden geçti kervansaraylar...
Gidiyordum, gurbeti gönlümle duya duya,
Ulukışla yolundan Orta Anadolu'ya.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta