İnsan bilginin eşiğinde debelenip duruyor
Köprüler kalkıyor akşam vakitleri, işçiler evlerine dönüyor
Yorgunluk boylu boyuna geçiyor bir şehre
Bir şehir bir insanı en çok sevdiği vakitte yoruyor
Büyüdükçe anlaşılıyor anneler, babalar
Büyüdükçe netleşiyor yapay mutluluklar, sahte ışıklar
İnsan kanıyor en sevdiğine, en sevdiğince
Gönlümle oturdum da hüzünlendim o yerde,
Sen nerdesin, ey sevgili, yaz günleri nerde!
Dağlar agarırken konuşmuştuk tepelerde,
Sen nerde o fecrin agaran daglari nerde!
Akşam, güneş artık deniz ufkunda silindi,
Devamını Oku
Sen nerdesin, ey sevgili, yaz günleri nerde!
Dağlar agarırken konuşmuştuk tepelerde,
Sen nerde o fecrin agaran daglari nerde!
Akşam, güneş artık deniz ufkunda silindi,
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta