Kardan Adam Şiiri - Zekeriyya Bican

KARDAN ADAM

Lâpa lâpa bir kar yağıyordu bu sabah,
Nurdan bir ufukta bitmez gibiydi zaman,
Göz alabildiğince bir beyazlık,
Bürümüştü her yanı ulvi bir yalnızlık...
Canlandı gözlerimde çocukluğum apansız,
Geçti hatırımdan bir an, o güzelim yıllarım,
Geçti bir yalan gibi, binlerce anılarım...
Çocuklar kardan adam yapmışlardı upuzun,
Heybetli bir adam gibiydi bahçede, yalnız.
Havuçtan burnu, kömürden gözleri vardı,
Yalnızlık denizinde suskun...
Dilsiz bir insan gibi sükût,
Tüm dertlerden ve tasalardan uzak, mutlu,
Çocuk sesleri arasında, gelecekten umutlu.
Ne burnunun estetik derdi vardı,
Ne açlık, ne susuzluk, ne de umutsuzluk.
Güneşli bir günün gelecek elemi, yoktu gözlerinde.
Bir zaman sonra eriyip giderken,
Hüzün de duymayacaktı.
Bir, çocuklar üzülecek belki, bir de ben...
O, eriyip, yavaş yavaş yok oluşa giderken,
Bu kaçıncı kardan adam, göz yaşlarımda erirken...