Karapus Şiiri - Mine Özdemirtaş

Karapus oturmuşum yokluğunun üstüne
Sensizliğin moruna siyah benekler konduruyorum
Sonbahar döndü dolaştı yine geldi
Yapraklar sararıyor ve heyecanlar soluyor işte
Yarınları bugünden eskitiyoruz biliyorsun sen de
Kayıyor ellerimizden, biz oluşumuz
Bugün dünden daha çok değil mi ayrı kalışımız?
Ve yarından daha büyük özlemimiz
Sen; köşende hüznü şekillendirirken
Ben... senin şekillerini isimlendiriyorum
Oyalanıyoruz gözlerimiz kapalı
Kımıldamaya korkuyoruz ama görmelerdeyiz
Duyuyorum, bir yerlerde ziller çalıyor
Ve senin de duyduğunu biliyorum
Artık nefes nefese değiliz çünkü inmelerdeyiz
Bitiyor mu demeye varmıyor dilim
Sevdasızlığından korkuyorum
Karapus oturmuşum yokluğunun üstüne
Siyaha boyuyorum kaçınılmaz sonu...