Karanfil Şiiri - Ayşe Uçar

zihnimin
sarkıtları oluk oluk kanıyor
yeşil ve sarı ıradığım yılların rengi
geride kaldı mutluluğun ahengi karanfil
biliyorum biliyorum dört duvar iki pencere
aralığında hayat

kendimi arıyorum
kayıp kıtaların kanlı ayak izlerinde
oyuk içinde oyuk oyun içinde oyun
haydi bul beni karanfil

bir şeyler yarım
hep bir şeyler noksan
ölgün mavisinde gökyüzünün derin yanık izleri
zihnimin kuşları göçük altında karanlıklar geçit vermiyor
gün doğumlarına

çürümüş zamanların artık yemeğini yiyor insanlık
gecenin kafatasını körüklüyor korku bulanık gözlere
bir doğuş eksik bir ölüm fazla hırçın toprakların
anatomisine

kendimi saldığım bir denizin ortasında uyuyor zaman
yüzümün çizgilerinde konaklayan yılların öfkesine düştüm
kısır günlerin doğurgansızlığında yılan ve çıyanların ortasında
keder dünyasında kırk boğum ayaklarım
ekmeğin suyun tuzun hürmetine
haydi çöz beni karanfil

tutkusu alınmış
gecenin uyanıklığında lirik bir sessizliğin ürpertisi dilim
bir adam bir kadın aşk nöbetinde ağrılı sızılı fısıltılar nehrinde
oysa düş sinyallerine kapalı zamanın kapıları
sevda eskisi kadar ılıman değil
ısıtmıyor artık taş yürekleri

haydi bulut toplayalım
yağmur getirelim çorak gönüllere karanfil
derinliğini kaybetmiş sığ gönüllerin uğrak yeri olmuş dünya
bir umut bir düş bir heves fazla terazisi bozuk dünya’ya
gözyaşı damıttığımız barajları serbest bıraksak
gürül gürül aksa iyilik güzellik içi pas tutmuş
ruhları temizler mi karanfil

sırça sarayların
sağır sultanları ölümü taze tutarken
kin ve nefretin şekil bulmuş halini gördün mü karanfil
dikenlerin mızrakların iğneli beşiklerin içinden geçerken
nasıl ruhlarımıza sahip çıkalım nasıl yol alalım
nasıl gülelim nasıl tutunalım aşka

boş ver vuslatı boş ver aşkı
bırak ipin ucunu bırak
sal gitsin
karanfil

10032024
08:21