Kapalı Odalar Şiiri - Seyrani Göl

Sessizlik duvarlardan üzerime çöküyor
nefesim bile taş gibi ağır.
yalnızlık, içeriye sessizce doluyor.
Her nefes, kemiklerime işleyen zemheri gibi soğuk,
her düşünce, bıçak gibi keskin.

Gözlerimi kapatsam da,
hiçbir karanlık seni saklamıyor.
Düşüncelerimin içinde kayboluyorum.
Bütün varlığımın çürüdüğü bir boşluktayım.

Kendi sesim bile kendime yabancı,
çağırıyorum ama sesimden başka yankı yok.
Zaman burada ölmüş,
ve ben onun cesedine ağlıyorum.

Her köşe, bir hayalet,
her gölge, bir hatıra.
Tutunacak hiçbir dal yok artık;
sensizlikle sarılmış,
çırılçıplak bir yalnızlıkla boğuşuyorum.
S.GÖL