Kanmayın Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bizi öldü sanmasınlar,
düşlerimiz hâlâ uyanık,
sesimiz kayalara çarpa çarpa
dolaşıyor boş sokaklarda.
Bir harita gibi çizili yüzlerimizde
tarih, ihanet ve unutuluş.
Kanmayın, kanmayın,
bizi yitip gitti sanmasınlar.

Biz ki rüzgârı öğrettik ağaçlara,
susmayı duvarlara,
ve konuşmayı
sırtımızda taşıdığımız yaralara.
Sustuk, evet, ama unutmadık!
Her gece, karanlığın içinden
birer kor gibi çıkıyoruz yeniden.

Sorun bizi yağmura,
hangi sokak bizsiz ıslanır?
Sorun bizi uçan kuşa,
hangi gökyüzü bize dardır?
Sorun bizi eğilmeyen başa,
hangi zafer mazlumun değildir?

Biz ki suya yazılmış bir türkü,
ateşte yanmayan bir söz,
ve zamana kök salan bir haykırışız.
Kanmayın, kanmayın,
bizi sustu sanmasınlar.

Gölgemiz hâlâ duvarlarda,
ismimiz hâlâ yasak cümlelerde,
ve sevdamız,
zamanın en asi yerinde yazılı.
Söyleyin onlara,
ağlamasınlar,
çünkü biz ölmedik,
sadece başka bir hikâyeye başladık!