Hem ağladım hem güldüm
Yaşıyor sandılar beni
Dünya o kadar kalleş ki
Yaşarken çoktan ölmüştüm..
Hayat hattında acemi tayfalardık.
Ne avunduk sevinç müsveddeleriyle;
aşktan ikmale kaldık...
Bak her sabah bağıran yeni sabaha,
artık iklimler değişmiş, kuşlar da gitmiş,
Devamını Oku
Ne avunduk sevinç müsveddeleriyle;
aşktan ikmale kaldık...
Bak her sabah bağıran yeni sabaha,
artık iklimler değişmiş, kuşlar da gitmiş,




yürek sesiniz daim olsun güzel bir şiirdi
zaman gelip geçiyor geride enkaz. geride doğa kadar acımasız insanlıktan uzak olanların nefreti..
kalleş...
çok güzel...
tebriklerimle değerli şair..
Yok, *yaşarken ölmemek gerek* derim, her şeye rağmen."Yaşamak görevdir bu yangın yerinde* der ya şair...
Ama ,*İnsana insan deseler .... Adam yerine koysalar... Bunda haklısınız.
Bir de *İnsanın kimliğini bilseler* ______
İnsanlığını kaybedenin başkaların kimliğine saygısı mı kalır... Kendi kimliğine bile sahip çıkmayıp , rüzgara karşı kimlik değiştirenlerden ne beklersiniz ki...
Merhaba... Hepiniz burdasınız ne mutlu... Selam size.
Bu şiir ile ilgili 3 tane yorum bulunmakta