Masa lambasının altında, bilgisayarın ve işinin başında,
beklentilerinin sonunu beklemeden,
sanki uzaklarda ikinci bir hayatın varmış gibi,
gerçekliğe ve huzura seni bekliyormuş gibi,
ama gidemediğin,
ama hep bir sessizliğin taş koyduğu,
bardağın boş yarısı ve sonrasının meçhulluğu.
Yağmuru seviyorum diyorsun,
yağmur yağınca şemsiyeni açıyorsun...
Güneşi seviyorum diyorsun,
güneş açınca gölgeye kaçıyorsun...
Rüzgarı seviyorum diyorsun,
rüzgar çıkınca pencereni kapatıyorsun...
Devamını Oku
yağmur yağınca şemsiyeni açıyorsun...
Güneşi seviyorum diyorsun,
güneş açınca gölgeye kaçıyorsun...
Rüzgarı seviyorum diyorsun,
rüzgar çıkınca pencereni kapatıyorsun...
