Kalemin İradesi Şiiri - Huban Asena Özkan

Ben yazmıyorum,
Kalem elimi tutan bir yabancı
Mürekkep, damarlarımdan sızan bir nehir değil;
İçimdeki çürümüş meyvelerin posası,
Dilimde paslanmış bir anahtarın zorla döndürdüğü
Ve kırık kapılardan dökülen çığlıklar...

Harfler, kemiklerimin arasına sıkışmış kurşunlar
Her biri sökülürken etimden,
Bir şiir doğuyor
Yarası henüz kabuk bağlamamış,
Acısı taze.

Ben yazmıyorum,
Yazı beni bir kazığa bağlıyor
Geçmişin kemikleri değil,
Şimdinin çürümüş eti konuşuyor bu satırlarda.
Her nokta, bir mezar taşının gölgesinde büyüyen yosun,
Her virgül, ciğerlerime dolan duman...

Kalem, ruhumu bir kasap bıçağı gibi yarıyor
Kanım mürekkep değil,içimde biriken irin.
Sözcükler avuçlarımdan kayıp gidiyor,
Toprağa düşen ceset parçaları gibi
Ve kargalar,
Aşk dediğimiz şeyin leşini yemek için
Sessizce üşüşüyor.

Ben yazmıyorum,
Yazı beni bir haritaya dönüştürüyor
Kayıp bir cennetin değil,
Cehennemi bile reddeden bir çölün kumlarıyım.
Kâğıt, tenimden soyulan bir deri değil,
İç organlarımın dışa çevrilmiş hâli.
Her satır, bağırsaklarımdan sarkan bir solucan
Kıvranıyor,
Kıvrandırıyor.

Ve bittiğinde,
Kalem yeniden başlıyor:
Ben sadece bir sahne değil,
Seyircisiz bir tiyatronun yankılanan çığlığıyım.
Perde kapanmaz,
Çünkü son sözüm,
Gökyüzüne kazınmış bir çığlık olarak asılı kalır.