Kalbimle Konuşuyorum Şiiri - Doğan Çeçen

Kalbimle Konuşuyorum

Ben seni sevdiğimi anladığım gün,
Susmak zorunda kaldım…
Çünkü bir erkeğin ağzına sığmazdı bu kadar büyük bir kelime.
Dilim yanardı,
Söylesem dünya değişirdi belki,
Ama ben, önce kendime itiraf edemedim.

Bana "güçlü ol" dediler,
“Yana bakma, dik yürü, gülme, ağlama,
Ve sakın sevme…”
Ama ben seni sevdim.
Sessizliğin en derinine gömdüm seni
Sözlerimin yetemediği,
Yanağımın geceye dayandığı o yerin tam ortasına...

Seni sevdiğimi anladığım günden beri
Omzum bile yamuldu,
Çünkü bir erkeğin en büyük kamburu
İçinde sustuğu sevdasıdır.

Bakma şimdi böyle sessiz durduğuma,
Seninle konuştum ben içimde her gün:
“Bugün nasılsın?” dedim,
Cevap vermedin ama gözlerin döndü içime,
Yine sustum.

Seni sevdiğimi anladığım günden beri
Gözüm değişti, bakışım değişti
Bir kadın baktığında susmak değil artık,
Yutkunmak oldu cevaplarım.
Kalbim iç çekti her adımında,
Ve her adımında
“Gitme…” dedim içimden.

Çünkü sen gittin mi
Ben kendime bile dönemem.
Sen sustun mu
Ben kendimi bile duyamam.

Bir erkek sevdiğinde susar,
Ama içi konuşur...
Ben sustum sevgili
Ama içimde kıyamet gibi söyledim adını bin kez:
"Sensiz olmuyor..."