Kafes Şiiri - Şükrü Özmen

Aralandı perde başladı film
Ezildi ciğerim özüm kafeste
Diyemedi sustu lâl oldu dilim
Yaştan açılmadı gözüm kafeste

Bir devr-i acip ki kandan yapılmış
Ahlak yağmalanmış töre kapılmış
Fikir dumûr olmuş akıl şaşılmış
Kabına sığmadı sözüm kafeste

Aşkı vatan olan veliler onlar
Yardan serden geçen deliler onlar
Ne paye ne ödül dediler onlar
Yalnız ‘’Bir Olana” dizim kafeste

Gönlüme bir beste bir şarkı gibi
Gece gökte ayın bir şavkı gibi
Güfteler utansın ayıplı gibi
Çalındı söylendi sazım kafeste

Bir çocuk bir anne ve bir bisiklet
Ebede giderken yolda kesafet
Taşır mı gökler ki ağır bu sıklet
Maveraya giden izim kafeste

Gölgesi bedeninden büyük çocuklar
Vakt’ikindi mevsim güz ıslak sokaklar
Eylülü gürz edip vurur korkaklar
Şehadete uzar yazım kafeste

Ten şehri yalandır ruha kafestir
Yaşamak bir hevâ, belki hevestir
Şerefle verilen o son nefestir
Şehadete giden özüm kafeste