Hayat dediğimiz kafa karışıklığından başka bir şey değil. Bir cenaze töreninde acı çekmeyen insanların sahte hüznü gibi veya bir aşkın kavında yanarken boşver gitsin diyen birinin tuzu kuruluğu gibi sinir bozucu herşey...
Kendine saklananların kalabalığındayız hepimiz. Ağız dolusu gülmeyi de, adam gibi hüzünlenmeyi de bilmiyoruz
Saracağımız yerde daha da kanatıyoruz yaralarımızı aldırışsızlığımızla. Cevapsız bıraktığımız her cümle mahsun gözlerle ardımızdan bakıyor. Cevabını alamadığımız her cümle kurulduğuna utanıyor.
Kırılan ne varsa yanlış kaynıyor şu hayatta. Hiçbir şey eskisi gibi olmayacak diyoruz da pek de birşey değişmiyor aslında. Deneme yanılmalar arasında yarılıyor üzerine bastığımız zaman.
Biz aslında sevmeyi iyi biliyoruz da
anlamayı beceremiyoruz galiba...!
Bir kız kardan hafif adımlarıyla yürüyüp geçti hayal içinde
Arkadaşlarımı düşündüm, sevgili şeyleri
Sanki her şey bizimle var ve bizimle olacak
Şarkılar çaldı odalarda
Bütün insanları sevmek gerektiğini düşündüm