Kadınları Kimden Korumak Gerekli

Bir elime gökyüzünü, bir elime yeryüzünü koysalar,
Ben yine onun sessizliğini, kalbindeki kırılganlığını taşırdım avuçlarımda.
Ben onun suskunluğunu tutardım elimde.
Görünmez belki ama,
Görmezden gelinince kırılır en çok.

Oysa o,
Derin ve sorgusuz sever:
Sadakatiyle dünyayı besler,
Bir gülümsemesiyle bile hayat kurar.

Hayatı özenle okur:
Her satırında sabır,
Her nefesinde umut.
Gözleriyle değil,
Kalbiyle anlar hakikati.

Yaşatır:
Bir şarkı olur çocuğunun uykusunda,
Bir çiçek olur çatlamış toprağında.
Ezgiye dönüşür yük altında bile;
Sesiyle değil, varlığıyla dokunur yaşama.

Affeder:
Kırılmış kalbini onarır sessizce.
Unutmaz ama büyütmez kini.
Çünkü bilir;
Gerçek merhamet,
Öfkeye yer bırakmaz yürekte.

Ama şimdi soruyorum:
Onu kimden korumak gerek?

Celladına aşık bir kadın,
Acının sıcaklığını teninde taşır,
Sevgiyle korku birbirine karışır,
Yıkıcı ellerde, umut arar,
Zararıyla büyür, tutkuyla yaşar.

Elinden mi?
Sözde sevgiden mi?
Yasaya sığmayan töreden mi?
Karanlık bakışlardan mı?

“Hayır” dediği için,
Gitmek istediği için,
Sadece yaşamak istediği için
Ölen kadınlardan mı öğrendik geç kalmayı?

Birinin “namus” dediği karanlıkta,
Onun adı bile yankılanmazken,
Biz hangi kitaba baktık da
Onu görmezden geldik?

Oysa onun hayatı,
Sevgiyle,
Özenle,
Melodiyle,
Affetmekle var olur.

Ve bu topraklarda
Bir kadına kıyılıyorsa hâlâ,
Hiçbir değer gerçekten okunmamıştır.

O, doğurmazsa soy sürmez…
Sevmezse ev yuva olmaz…
Susarsa nesil susar…
Ölürse insanlık eksilir.

Ama biz,
Onu korumak yerine,
Onu susturduk.
Üzerine korku giydirdik,
Yalnızlık giydirdik.

Bir elime gökyüzünü, bir elime yeryüzünü koysalar,
Ben yine onun kalbini alırdım avuçlarıma.
Çünkü orada hayatın kendisi
Sessizce ama ısrarla yankılanır:
"Yaşat.