ne garip insan denilen varlık ne karmaşık hayat çizgimiz
bazen fırtınalar kopuyor deli gönlümde bazen gece kadar sessiz
herşeyi yakıp yıkmak geçiyor aklımdan çok zaman birşeyleri değiştirmek
umutsuzluğa düşüyorum karamsarlık kaplıyor ruhumu
bazende şükrediyorum elimdekilere ya olmasalardı diyorum yaşanmışlıklar
güzel gözlerin geliyor aklıma o gülüşün ya görmeseydim diyorum onları bir ömür
ya tutmasaydım o elleri bir daha sana hasret gitseydim
Kırgın ve yaralı yüreğimin önüne,
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.
Devamını Oku
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.



Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta