İyi ki Geç Geldin Şiiri - Serpil Çavuşoğlu

Bir sabah, gözlerimin en karanlık yanına serpildin...
Kırık saatler susarken,
Zamandan korkarak kenara çekildi.
Gönlümün dar sokaklarında yankılanan ayak sesin,
Koca bir ömrün ardından gelen bir kehanet gibiydi...
Ve ben artık unutmaya ant içmişken,
İsmini bilmediğim dualarla,
Kim bilir hangi sancının vaadinden çıkıp geldin.

Daha önce hiç görmediğim bir doğanın
rengi gibiydin,
Beni benden alacak,
beklemediğim güzel bir esintiydin.
Söylesene,
bu zamana kadar neredeydin?

Seni şimdi,
Tam da kalbimin haritasında
Kayıp sanılan noktaya yerleştirdim.
Yokluğunla batan koca kıta,
Yeryüzüne çıktı dünyayı sarsan ihtişamıyla...

Kalbim sanki üstü örtülmüş bir savaş alanıydı,
Unutulmuş,
Eksik kurulmuş cümlelerin mezarlığıydı...
Sen geldin ve tüm taşlar yerinden oynadı.
Harabelerden yeşeren narin bir yasemin gibi
Başını güneşe kaldırdı.

Seninle değişti bütün harflerin sesi;
"Gitme" cümlesi,
Sonsuza kadar uzanan dilek gibi
Evrende yerini aldı.

Kavuşmak,
Gecikmiş bir mucizenin alnına yazılmış son nakarattı.
Sözlerin,
Rüzgârın bile beceremediği kadar yumuşakça ruhuma aktı.

"Keşke" demek bile artık başka bir renkteydi.
Çünkü her şey tam da olması gerektiği gibiydi.
Ve evet,
Çok geç geldiğin doğruydu...
Hiç sevmediğin "ama" kelimesi,
Umudu barındıran bir gecikmenin en görkemli haliydi.

Şimdi gözlerinin dibine kurduğum bu şehirde,
Gündelik telaşlar bile çok şairce...
Ve ben sana derin derin bakarken,
İlk kez kendime ait en güzel cümleyi fısıldıyorum:

"İyi ki geç geldin,
Çünkü erken gelseydin,
Seni bu kadar güzel sevemezdim."

16 Nisan 2025 Çarşamba