Sönmüş şöminelerde tutuşuyordu İstanbul,
Gün, göz kapaklarına gömülüyordu.
Boğaz köprüsü eriyordu dalgaların nefesinde.
Ay ışığıyla sevişiyordu İstanbul.
Gece, kulluk ediyordu loş sokaklara.
Işıklar, zifiri karanlıklara tutunuyordu.
Her sey birdenbire oldu.
Birdenbire vurdu gün isigi yere;
Gökyüzü birdenbire oldu;
Mavi birdenbire.
Her sey birdenbire oldu;
Birdenbire tütmeye basladi duman topraktan;
Devamını Oku
Birdenbire vurdu gün isigi yere;
Gökyüzü birdenbire oldu;
Mavi birdenbire.
Her sey birdenbire oldu;
Birdenbire tütmeye basladi duman topraktan;
