İsra... Şiiri - Mustafa Kemal Serhatlı

Ve aşk, acıyla kardeştir İsra...

Bir gün
Hüzünlerin,yorgun bir akşam gibi
Gelip konduğunda gözlerinin kıyısına
Aynalara
Sakın bu iç savaşta kazandığın acıların gözleriyle bakma.

Ve söyle içindeki o yağmur gözlü kıza
Hayallerinin avcuna bıraktığı yarınlardan
Sancılı bir tebessüm toplayacak kadar büyüdüğü zaman
Hakikati anlamak
Ve kabullenmek arasındaki isyanlarının ortasında
Mütevekkil bir dua gibi durup
Sımsıkı sarılsın içindeki umuda.

Beni anlamasada olur
Çoktan alıştım kaderimle yargılanmaya
Ve bir insan
Kendi içinde ki zindanlarda mahkumsa eğer yalnızlığa
O na ulaşmak için muhalde yol arama.

Sen sedece..
Yakalandığın her yağmurda beni hatırla
Saçların akşam tadında kızıl
Gözlerin hüzün renginde lalde olsa her gün batımında
Kalbimi sana ait bir sır gibi taşıdığımı unutma.
Yağmurlarda benim gibi damla damla dokunduğunda sana
Saçların ıslanıp da sarılığında boynuna beni hatırla.
Ellerin ellerim olsun,yüzüne dokun
Serin bir ateş gibi hisset aşkı dudaklarında
Anlama hangi sabahtan geldiğimi
Ağlama,susma,konuşma
Sorma hangi akşam öleceğimi
Unuttum gözlerinde.... aşkın menzili hangi şehirdir
Ve sevmek... hangi günahın bedelidir.

İsra..
Söyle içinde ki o yağmur gözlü kıza
Sokaklarımda yürümesin
Avcumda geceler uyuyor..toprağıma düşmesin,üşümesin.
Olur ya..gidersem bir gün
Sesimi kalbinden dinlesin.. kalbimden dinlesin..
Üzülmesin..üzmesin.

02 06 2010