Kendini paralayan günlerin boy aynasında
Ağır bir vebal gülümsüyor yüzüme
Bir sarılışın hıçkırığı sıkıyor parmaklarımı
Gecemin dallarına tünemiş yorgun kuşlar
Penceremde hüzün, tırnaklarımda bir sızı
Üşüyor oraya buraya yazılanlar
Beni sana tutuklamışlar yar
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
