Kendimi bulduğumda hep bende,
yapayalnızlığımı öğrendim.
Sonra soframa oturan,
mert sandığım insanlara
sunduklarımdan iğrendim...
Başlarda hiç sezmesem de
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Sen sunduklarından utanma ,bırak sunduklarının degerını bılmeyen namertler utansın .
Yüreğine sağlık ablacım harıkaydı yıne kutlarım.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta