İnsanlığın Son İbreti Dünyanın ve İnsanl ...

Hiçbir yazının ve kitabın başlığı o konuyu tam anlatmaya yetmez. Her kitap yarım kalır. Her yaşam nasıl yarım ve tamamlanmak gibi bir gayret bekliyor ise yarım kalmayan bir yaşam olmadığını ispat ediyor yaşam.

Her yazıda olduğu gibi asıl konular satır aralarına serpiştirildi.

Son sözü hiçbir son söz henüz söyleyemedi.

Yaşamı okuma alışkanlığı olmayan bir toplum ve insan bunu anlayamaz.

Yüz yıl önce devlet kurmuş Cumhuriyet Halk Partisi içine sızdırılmış burjuva niyetleri görmez bir şekilde yoldan iyice çıkma peşine düşmüş.

Yetmiş beş yıllık ihanetin en büyük darbesini son yirmi iki yılda özelleştirme talanı, toprak, maden ruhsatı, yurttaşlık satışı ve mülteci dayatması ile mürteci olmaktan kurtulaması mümkün olmayan adaletsizliği, hukuksuzluğu, yalan ve dolanın ayyuka çıktığı siyasi ziyniyet kendi yanlışlarını düzeltmeden Cumhuriyet Halk partisini suçlayarak aynı yolda kalıcı olmak istiyor. Hatta kendi yerine geçmek isteyeni suçlayarak haklı çıkmak gibi bir gaflet, delalet ve ihanet boyutundaki hiçbir kötü ve gizli niyetinden vazgeçmek istemiyor.

Tarih nasıl yazılıyor ise olduğu gibi yazanlara kendisinin işine geldiği gibi yazmayanlara kızıyor.

Oysa tarih nasıl yapılıyor ise kimseye kıyak yapmadan o şekilde olduğu gibi yazıyoruz ki ibret amacına ulaşsın.

Tarih yapan siz, yazan her zaman olduğu gibi biz Türkleriz.

Zamanın birinde padişah yine bir sefere çıkar ve ilk yenilgisini alır.

Yanında o güne kadar sürekli övgü yazan dalkavukluk yapan ve padişahın başarılarını yazarak topluma duyuran biri varmış. Bugünde yanlarından hiç eksik etmiyorlar kendilerini topluma yazarak anlatanlarını.

Padişah der ki söyle şer yazıcısı şimdi ne yazacaksın. Kazanınca yazmak kolay kaybettim bunu da yaz.

Şer yazıcı diye yaftalanan öyle bir yanıt verir ki o padişah bir daha kendine gelemez.

Tarihi yapan sen, yazan ben ne yazayım diye sorar?

Her sabrın bir sonu var dediğim gün yurdum ve ulusum hatta insanlık yararına hiçbir çıkara satılmadan yazma kararı aldığım günden bugüne yazarak bütün hesapları alt üst ettiğimi de yazmak durumunda kalıyorum. Çünkü bugün ki şer yazıcıları kendilerinden ne isteniyor ise onu yazıyor. Hatta birilerinin yazdıklarının altına kendi adını yazarak para kazanan ve buna etik diyen şarlatanlar piyasa olmuşlar.

Bugün iktidar ve muhalefet hep birlikte büyük bir yıkıma hizmet ettiklerini bildikleri halde yumuşak karınları gereği aynaya bakamıyor ve kendilerine gelmiyorlar.

Gizli niyet politikasını topluma dayatmak çağın siyaseti olmuş.

Anlamayanın çok olduğuna güveniyorlar.

Hiçbirinin yıkanabilir ne eli var ne de yüzü.

El eli yüzde yüzü yıkar derdi atalarım.

Biri yıkansa diğeri de yıkanmaya hazır aslında. Kirlerinden yıkanmaya başlamak isteyen yok. Zorlayanın az olduğu gibi.

El ve yüz yıkatmaya zorlayan bir toplum henüz tam uyku remi içinde bir rüyada olsa gerek ki! Kimse kimseyi uyandırmaya kıymıyor.

İşi bitirdiklerinde tamamen bittiklerine uyanmış olurlar iş işten geçtikten sonra!

Yaşattıkları acıyı görmeden bu dünyadan kimse ayrılamayacak.

Bu tufan ve ibretin böyle bir bedeli var.

Hiçbir uyuşukluğu, yan gelip yatmayı affetmiyor.

Seyirci kalmak ilk kez canlı canlı cezasını çekiyor.

Buna rağmen yine de çoğunluk neler yaşandığını anlamadığı ve neler döndüğünden haberi olmadığı gibi haberi olmadığından bile haberi olmadığını bilmiyor.

Bilende bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın diye burun kıvırıyor.

Neredeyse tanrı mahşer tufanı yaşattı ise bu ibret bu zulmün sonunu neden getirmedi diye soracak. İlgisizlik ve bilgisizlik bir türlü boyut değiştirmiyor.

Kendini kurtarmak isteyen ille de peşime takılın benim için savaşın, gerekirse ölün, ben kazanır isem sizde kazanırsınız diye aldatmaya devam ediyor.

Günümüz halkları kötülüğü hak edilmişlikler topluluğu gibi yaşıyorlar.

Oysa sonu zulmün ve zalimin geldi. Zalimlerin kendilerini kurtarmak için maddi güçler ile taraftar toplama becerileri burada da işe yarıyor. Onlara uyan herkesin sonu getiriyorlar.