İnsan Ve Çınar Şiiri - Kemal Karapıçak 2

İNSAN VE ÇINAR

Gücün olmasada güçlü dur, dik tut başını,
Ayakta kal, kim silmiş ki kimin göz yaşını.

Eksiğin açık edip düşürme yere postu,
Gören,duyan,bilen...Var mıdır düşenin dostu?

Hayat bu, belli olmaz;düşsen bin türlü derde,
Dik dur, boyun eğme, ne nâmerde ne de merde.

Derman arama, belki derdindir sana derman.
Bilemezsin, belki de böyle yazıldı ferman.

Ne demişler:"Kol kırılır, yen içinde kalır."
Sen dik dur, kayaya çarpan kasırga yel olur.

Güvenme sen, bunca nimete nisyan insana.
Minnet etme; mihnet olur geri döner sana.

Bak, gök gövdeli çınara; şu yeşil yaprağa,
Dalından kopunca düşmüş bastığın toprağa.

Düşmeye gör, düşene basıp geçen çok olur.
Düşenin dostu olmaz, bir nefeste yok olur.

Sahip ol sen sana,ne zaman ki zihnin çürür,
Düşersin yere,gelen geçen üstünde yürür.

Allah, bazen yüceleri cücelerle sınar.
Balçık, batakta değil; ayakta ölür çınar.

Kemal Karapıçak- Çorum