İnsan Var Şiiri - Cevdet Altay

İnsan Var

Çivisi çıkmış artık, kainatın vesselam,
Gündüz kabus görürde, hayra yormaz insan var.
Hükmü kalmamış yazık, icabetin vesselam,
Dili kopsa ağzında, bakla durmaz insan var.

Evde daraldı çocuk, çıkamıyor sokağa,
İğrenç bir korku sarmış, her anne de dimağa,
Rastlar diye korkuyor, tacizci bir alçağa,
Şenaat illetinde, iflah olmaz insan var.

Bir gün kirli bedenin, kara toprak olacak,
Kazandığın cünâh mal, bu dünyada kalacak,
Sevmediğin akraban, mirasını bölecek,
Kör olmuş gönül gözü, bunu görmez insan var.

Camiye gitmez amma imamı taşlar durur,
Girmiş bir mezbeleye, mübahı suçlar durur,
Kaynar ibret kazanı, gerçeği haşlar durur.
Sakıta tekme vurur, bir el vermez insan var.

Annesini horlayıp, gözlerini oyan var,
İnsan diye dolaşan, nice yılan çiyan var,
İblis yan gelip yatma, tahtına göz koyan var,
Sadakat bahçesinden, verdi dermez insan var.

Eline ne geçecek, kırıp döküp yakınca,
Yetim malını yiyip, umudunu yıkınca,
Altay iğreniyorum, mahlukata bakınca,
Mazlum, diye yaraya, merhem sarmaz insan var.

Cevdet Altay…..31.03.2025