İnsan Kal Şiiri - Halil Kumcu

(Gazze’ye İthafen)

Aşkta yoğrulan bir türkü ol,
Mazlumun dilinde yakılan...
Sürgünün kalemi,
Zulmün sabrı,
Yıkıntıların ortasında bir yoldaş ol.

Tut bir çocuğun kopmuş elini.
Bir babanın gözyaşında,
Ateşe dönüşmesin acı bir daha.
Yoksulun sofrasında ekmeğe katık,
Yalnızın gecesine sıcak bir söz ol.

Bir tünelde doğan bebeğin soluğu,
Enkazın altından yükselen dua gibi sesi ol.
Yüzü barutla kararmış bir öğretmenin,
Son tebeşirle kara tahtaya yazdığı “umut” ol.
Bir yetimhanede yarım kalan dizelerin,
Eksik hecesine dönüş.

Ve susma;
Fısılda yüreklere direnişi.
Yaşamayı öğret.
Bir çınar gibi dik dur.
Sınırsız bir sevda gibi anlat hayatı.

Zeytin Dalı’nda yaralı kuşlara yaren,
Kıyıya savrulan bedenlere ağıt ol.
Bir defterin arasından düşen mektupta,
“Anne” yazılı tek kelimeye can ver.
Gönlünde tutuşan her yangına,
İnsanlığın sesiyle su taşı,
Bir damla da olsa…

İnsan kal...
Her şeye rağmen...
Karartılmış gökyüzünde yürüyen bir ışık gibi.
Küfür değil, kin değil —
Merhamet büyüsün dilinde.

İnsana inan.
Adalete inan.
Hakikatin bir gün,
Avuçlarının içinden doğacağına inan.

Bak:
Bir çocuk hâlâ düş kuruyor Gazze’de;
Elleri yitmiş,
Ama taşların arasında misketini arıyor.

Bir kadın, sabaha ninniler örüyor —
Her ilmekte bir kaybı gizleyerek...
Bir ihtiyar,
Kırık bastonuna tutunmuş.
Ezanı bekliyor göğe bakarak,

Bir genç,
Ölümü alnından öpüyor —
Küllerinden doğmaya hazır.

Ve Filistinli bir halk,
Adını “şehadet” koyduğu bir düşle,
Yürümeye devam ediyor.

Bu yalnızca kanla yazılmış bir ağıt değil;
Bu, insanlığın sustuğu yerde,
Konuşan vicdanın sesidir.

Görmeyene göz,
Duymayana kulak,
Susturulana nefes ol.

Gazze’nin susturulmak istenen çığlığına,
Bir insanlık borcu olarak yazıldı – 01 Temmuz 2025