İlk Değil Mi Bu İntihar?

Yakılır doğum günü pastasının üstündeki mumlar kibritle.
Mumlar sönmeden haplar alınır, sonuç intihar.
Üflenseydi muma ruh kaybolacaktı, kavuşulamayacaktı özgürlüğe.
Ruhundan olmamak için, mumlar sönmeden gidiliyor ölüme.

Üflemeden dileğini tutuyor, kendi hayatına son veriyor.
Mum yanması için kendini yakıyorsa, o da yanmak için hayatını intiharla yakıyor.
Arafta, artık özgürlüğe kavuşup ölüm denilen baharın geldiğini sanıyor.
Bahara intihar yoluyla erkenden ulaşmak meğer yazmış.

Fakat bu mutlu bir yaz değil, kavurucu bir yaz.
O kavurucu ateşte cehennem ateşi, orada yok ılık.
Baharı yaşamak için eceli beklemek gerekirmiş, artık fayda etmez pişmanlık.
Bekleyemez, artık intiharla gelsin ister kendi özüne giden yolculuğu, yol meğerse karanlık.

Ruhundaki benliği uyandırıyor, bedensel benliğini.
Uyanıyor, meğerse ölmemiş, bir şans daha var.
İşte hayatta, anlıyor hayatın anlamını, bir şansı daha var.
Zamanı gelmemiş ölümünün, insanın amacı olanı anlamamış, kendini.

Uyandıktan sonra yanı başındaki pastanın üzerindeki mumlar ona bakıyor.
Mumun üzerindeki ateş yanmaya devam ediyor.
Hayat nasılda gelip geçiyor, mum ömür gibi kısalıyor.
Mum da sönüp ölmemiş, yanan ateş hala yaşıyor.

Ölümü göze aldığını düşünüyor ta ki arafta rüya görene kadar.
Hatırladığı intihar etmek için denize bakan bir uçurumun kenarında.
Hayatta göze almışken intiharı, rüyada alamıyor.
Samimi değilmiş intiharı, demek ki hayatı seviyor.

Yoksa öldü mü gerçekten? Göremez yarını.
İstediği verilmedi ona, farkında değil.
O yüzden belki defalarca yaşayıp başa dönüyor.
O intihar anını.