“Hey Gidi”ler kalmış elimde avucumda…
Çünkü yalnız ile ilgili değil bu deyiş,
Hikâyesinde en az bir kişi vardır “Hey Gidi”nin…
Dile düşer nefes ile kalbe düşer anılar ile…
Bazen gelmez devamı;
Hey sen! ! !
Hiç damarlarında kan dolaşırken nefessiz kaldın?
Azrail’in okşayan nefesi, rüzgâr gibi saçlarını yalarken,
İçine buram buram korkuyla karışık heyecan salarken mi?
Yoksa sonunda bulduğun aşkının, gözlerini tutuşturup,
Nedir ki bir insanın en samimi olduğu an
Nasıl anlatayım; yalan söylemediğinden emin olduğun
Sözlerin dilinden değil de ruhundan geldiğini hissettiğin..
Nedir ki, ne zamandır ki bir insanı kendi yapan o an..
Bir dostuna karşı hani, bazen sıcacık bir şeyler akar içinden
Bir şarkıydı, ilk duyduğu günden beri,
"Gecenin tam üçünde" ansızın gönlüne düşen.
Tenime değmemişken henüz parmak izin,
Ruhunu kış yıldızları gibi özleyen,
Bir parça ışığında cenneti gören,
Sanki bir bal… Peteğinde gizlenen.
Çıkmıyor kalbim yerinden,
Geçmiyor acısı, üzerine bıçak değmeden…
Nasıl tutunmuş bedenime bilmiyorum,
Yok mu, canımı almak için bana yardım eden!
Kabir azabı desem, değil ki bu,
Sen hiç gökyüzüne düştün mü gece vakti,
Oldu mu hiç, sonsuz bir boşluğun seni çektiği,
Kalabalıklar arasında ki yalnız bir ruhun, ömrünü tamamladığı gibi.
Zifiri lacivert içinde, küllerin sardığı yıldızları seçmeye çalışırken,
Ne denge, ne tutunacak bir dal var, gökyüzüne savrulurken.
Korkuyorum..
Saatlere bakmalara korkuyorum..
Her lahzasına, her çizgisine,
Her süpürdüğü saniyesine,
Akrebiyle yelkovanıyla kazınmış
Anılarımız var, defalarca yazılmış..
Bıçağı yine bıraktım elimden.
Önce kalemi almalıyım dedim içimden;
Neden, niçin gibi önemsiz suallerin yanıtı yüzünden.
Evet, bir kez daha karar verdim, bu kez kalbimden.
Sadece konuşurken yanımda olmandan hoşlanırdım,
Nasılda alışmışlar, pervanesinin hışmına balıklar,
Ne tuhaf, hiç çarpmıyor denizanalarına vapurlar.
Her zaman ki gibi turuncular, can yelekleri,
Ama gökyüzü değil mavişimiz bugün, orman rengi.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!