Gökkubbe şemsiyeyken,
Yeryüzü yataktır bize.
Uzaylar hayal edilirken,
Dünyalar gerçektir bize.
İçimizden sevgi geçerken,
Söğüt ağacında bir kuş vardı,
Kalbi pır pır diye hiç atmadı.
Düşünceli, ürkek ve tedirgin,
Gelip dalına hiç konan olmadı.
Söğüt ağacında bir kuş vardı,
Her şey insana akar.
Bir metre küp beden,
Bir gram akla bakar.
Uzayda, ben yalnızım.
Bende bir hücre,
Hücrede bir atom,
Ay geceye seranat ederken,
Yıldızlar gözlerde takılırdı.
Unutmazdı adını sevgililer,
Güneşi, gönülleri yakardı.
Toprak tevazu ile secdede,
Hercai bir güldür AŞK.
Can alıcı ve can verici,
Kahverengi o gülüşler,
Aklımıza, ansızın girer.
Yedi renk acı verenler,
Hiç heber vermeden,
Kalın paltosunun tam altında,
Sürekli üşüyen bir kalbi vardı.
Ağladığı ayaz gecelerde, umut,
Hiç bir zaman yanında değildi.
Söz vermişti kendi kendine,
Kanatları yakuttan,
Kimselerin bilmediği,
Gönlü güzel meleğim vardı..
Kötü, kara günlerimde,
Rüzgarların insafına,
Bir zamanı olmalı,
Tüm yaşananların.
Vakti saatinde,
Beklenen trenler,
Vakti saatinde,
Varmalı garlara.
Yerlerde olanı gök,
Göklerde olanı,
Yer unutturur.
Toprakta olanı sel,
Selde olanı,
Tedbir unutturur.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!