Evrenin henüz kelimeleri bile oluşturulmamış olduğu o eski zamanlarda, iki kudretli varlık hüküm sürerdi. Biri tüm sırları, sessizliği ve derin düşünceleriyle örülü karanlık; diğeri, umudun, yeni başlangıçların ve sevginin sıcak kucağı olan Işık. Her ikisi de birbirlerinden ayrılamaz, zıtlıklarının içinde birbirlerini barındıran tamamlayan evrenin dokusunun temel yapıtaşlarıydı.
Karanlık, gecenin kalbinde saklıydı. Yaşamı anlamlandıran bir derinlik sunardı. O, görünmeyenin, bilinmeyenin, içsel yolculukların ve ruhun derinliklerindeki fısıltıların temsilcisiydi. Kimi zaman hüzünle, kimi zaman da gizemli bir çekicilikle dolu olan karanlık, her şeyin de başlangıcı ve sonu olarak kabul edilirdi.
Işık ise, sabahın ilk kıpırtısı gibi her daim umuda davet ederdi. Güneşin doğuşuyla var olan, karanlığın koyu perdelerini titreyen ince bir dokunuşla evrene hayat veren Işık, yumuşak ama keskin bir doğrulukla her şeyi aydınlatırdı. O, acıların üzerine serilen taze bir örtü, karanlığın yaralarını sarıp, yeniden doğuşun müjdecisiydi.
Günlerden bir gün, evrenin sınırlarında, farklı duyguların ve düşüncelerin oluşturduğu uzak bir diyarda, Karanlık ve Işığın yolları kesişti. Başlangıçta birbirlerinin varlığı, karşıtlıklarının ötesinde bir anlayışın kapılarını aralıyordu. Karanlık, Işığı gördüğünde, onun berraklığında kendini keşfettiği sırları fark etti; Işık ise Karanlığın derinliklerinde saklı olan, çoğu zaman görünmeyen fakat gerçek olan güzellikleri ve acıların da ilhamını sezdi.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta