İdrak Ağlatır Şiiri - Hüseyin Solum

tekâmül
mağarasında inzivalar
kovalıyorum
yeri göğü sular basıyor
sözüme sükût
gönlüme ölüm
yakışıyor
ben bağırıyorum şiirin kıyısında
haykırışlar, alışılagelen ayrılıklar ve yalnızlık derken kuşatma gerçeği
müdafaadan merhum çıkışımı tesadüflüyor
her şeyin tabutu omuzlarımda
ruhumun kefeni yok
ömrümü abaküsle saydı insanlar
çünkü
kimse bilmiyor ne yaşadığımı
içime çektiğim çiçeklerse solduruyor yüreğimin nazenin sesini
o hâlde acıdır peşimi bırakmaz
farkında oluşum beni marazlar
yıkılsın dünyası zalim olanların
çıngar çıkarmak uğraşını
Allah için yaparsam aklanırım
tüm yorgunları topladım
hepsinde benden bir şeyler
mahcubiyet hırkasını alsınlar, yeter
bıktım şerhli şarkılar söylemekten
kalbimin aynasını kırdığım öfkeyle savaştım, mağlup yok
ve kurması zordur hayal denen
anlamın pençesinde ürkektir hayatım
ne yaptığımı nasıl anlatırım
kendimi yitirmenin acısını bilmem!
yumruklar savurmakla kanandım
kandım, parmaklarımdan mürekkep gibi aktım
kimse rüyalanmadı bunun hatırasına
bense müjdelere boyandım
umudu ve arzuyu çocuğum bildim
sevişmeler tutuldu göğsümün pervazında
süngüler kurşunları susturduğunda
korkmazdım
nihaî infilak edişim
seyir zevkiyle mahvetti beyinleri
başka söz yok