Gecenin yirmiüç otuz’u uyuyamadım
Geleceğin bilinmemezliği korkusu ile
Geçmişin yorgunluğu biçimlenmişti.
Küçücük beynimle – kalbim gizlenmişler
Kocaman bedenimle kafatasımın içinde
Olacakların beklentisini yorumluyorlar
Yapacakları bir şey yoktu düşündüğümde
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta