İçimdeki Yağmurun Şarkısı

Hiç keyfim yok
Söylesem yalan olur, gülümseyişim
Bir nehrin donmuş yüzünde çatlayan buz.
İyiyim dediğim her an,
Sessizce kırılan bir dalın sesini
Kulağıma fısıldar rüzgâr.

Şarkılarım ağlamamdır aslında:
Sözleri dökülmüş bir plak gibi
Hep aynı nakaratı çizik sesimle söylerim.
Melodi değil, gözyaşı akar tellerimden
Ve her nota, bir yaranın haritasını çizer.

Geceleri yıldızlara soruyorum:
"Hangi acı daha çabuk unutulur?"
Yanıt vermiyorlar, sadece parlıyorlar
Tıpkı benim gibi
Işığım var ama içim karanlık.

Bir ayna tuttum yüzüme,
Gördüğüm surat tanıdık değil:
Gülümsemesi yapay, gözleri puslu.
O an anladım ki
Ruhum, bedenin içinde bir yabancı
Ve her adım, bir sürgünün hikâyesi.

Bir çınar gibi kök saldım acıların üstüne
Ama dallarım güneşe değil,
Toprağın altına uzanıyor.
Biliyorum, en derin yara
En sessiz çığlıkla kanar
Ve ağlamak, yalnızlığın en dürüst duasıdır.

Yağmuru bekliyorum
Gözyaşlarımla buluşsun diye.
Belki o zaman anlarım:
En ağır yükler bile
Bir damlada erir
Ve her çatlaktan,
Yeni bir filiz doğar.