İçimdeki Oyuk Şiiri - Seyrani Göl

İçimdeki oyuğa,
Bir mendil sakladım.
kokusu geçmeyen bir ayrılıktan.

Genç bir kadın başını yaslayıp
ağlamıştı gövdeme,
gözyaşları karıştı kovuktan,
içimdeki çürüğe.

Bir mendil…
Bir saç teli…
Bir kurumuş mektup kenarı.
İnsan ne çok şey bırakıyor
unuttuğunu sanıp da…
Unutulamayanları hatırlıyor.

Bir gün bir ihtiyar geldi,
elleri titrek, gözleri uzak.
Oyuktan çıkardı bir cevizin kabuğunu
“Bunu oğlum dikmişti” dedi,
sonra sustu, gitti.

Ben hâlâ beklerim,
bir iz daha kazınır mı diye
gövdeme.

O oyuk bir sandık gibidir:
İnsan,
kendinden geriye
ne saklayabildiyse oradadır.
S.GÖL